Wulugu

Laatste week Helping hand

Lieve allemaal,

Nog maar een paar dagen en dan begint mijn nieuwe avontuur! Mijn laaste week in Helping hands ging snel. Ik ben niet echt ergens heen geweest, maar wel de standaard dingen gedaan hier in de buurt. Zo waren Michelle en ik maandag naar een ander weeshuis in de buurt gaan kijken. Tina´s child care. Een iets kleiner weeshuis dan hier en ongeveer 45 minuten lopen hier vandaan. Onze beweging hadden we dus weer even gehad voor die dag. Het weeshuis is totaal anders dan helping hand. Het is 1 gebouw met een lange gang en daaraan alle kamers. Ze hadden een tv en alle kinderen waren eigenlijk binnen. Bij ons hebben ze niet echt een woonkamer ofzo, wij zitten hier altijd buiten. Het gebouw staat echt in the middle of nowhere. Er is maar 1 heel lang zandpad er naar toe, waar nauwelijk auto´s rijden. Ik ben dus heel erg blij dat ik hier zit, al is het nu niet lang meer. Als ik in dat weeshuis had gezeten had ik het nooit langer dan een week volgehouden. Je moet 45 minuten lopen om andere mensen te zien, die kinderen zien dus ook helemaal niks dan een tv waar elke dag de zelfde films op worden afgespeelt en je hebt echt helemáál niks te doen. Niks voor mij dus! Wél had Evelyne, een belgische vrijwilligster die daar verblijft, een echte douche en stromend water uit de kraan! Het was een fijne middag, weer een andere kant van een weeshuis gezien, want zo kan het dus ook. Ook was het goed om een keer een stuk te lopen dan alleen maar naar de wc en douche.
Dinsdag heb ik helemaal niets gedaan. Er was hier een ´feestje´maar dat hield in dat er rijke mensen kwamen met muziek en een berg spullen voor het weeshuis. Hier een middag met elkaar gezeten en dan weer naar huis. Voor ons niets te doen dus want ze praten allemaal in hun taal. Deze dag duurde dus erg lang! Woensdag was wel een hele leuke dag. We gingen met alle kinderen van het weeshuis (ongeveer 40) naar het strand. Met zijn alle in het busje en het voelde net of ik op schoolreisje ging. Alle kindjes zingen en klappen! Op het strand aangekomen trokken ze meteen hun kleren uit en rende zo de zee in. Het was zo leuk om te zien hoe blij ze wel niet waren. Hoe ze genoten van de zee. Deed ze goed om een dagje weg te zijn van het weeshuis en iets anders te zien. Die middag was dus zo voorbij, maar de avond moesten we natuurlijk om 12 uur wakker zijn. Heel veel kinderen wisten niet eens dat het nieuwjaar was, dus de meeste en de kleinste gingen al vroeg naar bed. Sommige oudere gingen naar de kerk vanaf 8 uur, maar ik ging niet mee. Meestal lig ik hier rond half 9 in bed, dus dat ging ik nooit volhouden in een kerk. Ik heb dus gewoon me wekkertje om 11 uur gezet en me bed ingekropen. Ik en de andere vrijwilligers zaten toen het bijna tijd was een spelletje te doen en het was echt van oh nog 2 minuten.. gelukkig nieuwjaar, kunnen we nu naar bed? Niet echt leuk helaas. Volgend jaar gewoon weer in Nederland vieren! Die nacht had de baas van dit weeshuis bedacht om de volgende dag een feestje te geven in haar andere weeshuis, Mom´s care. We werden donderdag dus opgehaald om met zijn alle naar dat weeshuis te gaan. Het was niet echt een feestje, de elektriciteit deed het niet dus geen muziek, maar er waren ook andere vrijwilligers waar we heel de middag mee hebben zitten praten. Mom´s care is echt een groot, mooi weeshuis. De baas die woont daar zelf ook dus er staat ook een groot huis naast. Het zijn eigenlijk twee binnenplaatsen. Een waar het weeshuis is en de andere het huis en de woonplek van de vrijwilligers. Heel erg gescheiden was het en dat vond ik wel een nadeel. Hoe mooi en groot het ook was ben ik blij dat ik bij Helping hand heb gewerkt afgelopen weken. Die middag een aantal nieuwe vrijwilligers leren kennen die al naar het noorden zijn geweest, dus veel nieuwe ideeën erover gekregen en dingen om te doen! De vrijdag gingen de twee zweedse meisjes weg hier en ik ben even naar Swedru gegaan. Geen bijzondere dag dus. Je merkt wel meteen dat er twee weg zijn hier. De kinderen zijn een stuk rustiger en vragen veel minder dingen. Die meiden gaven de kinderen alles wat ze vroegen, dus gingen ze dat ook bij ons proberen natuurlijk. Het is dus echt wel fijn om me laatste dagen hier af te sluiten zonder zeurende kinderen aan je hoofd. Gister nog een dagje strand gehad, dat gaat in het noorden ook niet meer gebeuren. Dus hopelijk mijn buik en benen nog het laatste beetje bij gebruind. En dan is het al weer bijna om. Aanstaande dinsdag wordt ik opgehaald (zou eerst woensdag zijn, maar werd toch dinsdag blijkbaar). Ik wordt naar het hostel gebracht in Accra, waar ik ook met de oriëntatie dagen verbleef. Blijf daar een nachtje slapen en dan de woensdag beginnen we met onze trip naar het noorden! Ik heb er onwijs veel zin in! Kan niet wachten om het gewoon allemaal te zíen. De vakantie is voor jullie allemaal ook afgelopen, of was al afgelopen. Succes met school en werk!

Dikke kus,

Liz

Gelukkig nieuwjaar!

Lieve mensen,

De twee weken vakantie worden aardig gevuld. Ik zorg elke dag wel íets te doen, dus het gaat sneller voorbij dan ik dacht. Zo heeft de directeur van de school waar ik les gaf (Kelly child care academy) een kindje gekregen. We werden bij hem uitgenodigd bij de naamgeving. Hier is het zo dat als een kindje geboren wordt het de eerste week binnen blijft. Daarna wordt hij of zij pas naar buiten gebracht en getoond aan het dorp. Dan wordt ook de naam gegeven. Er wordt voorgelezen uit de bijbel. Het kind wordt ook een soort van gedoopt. Hij krijgt een slokje water en een slokje wijn (Hier gebruiken ze sinas). Ook is het de bedoeling dat de vader het geboren kind iets geeft. Mister Evans had twee hanen gedood en die werden over het kind 'geaaid'. Het was heel bijzonder om te zien en natuurlijk super lief zo'n klein lief obibini babytje!
Verder zijn we hier aan het proberen te regelen om een jongen uit het dorp hierheen te halen. De jongen zit hier al op school, maar woont alleen in het dorpje verder. Hij woonde met zijn oma, maar die is weg gegaan. Ik heb geen idee waarom. Wij hadden daar een gesprek over met mr. Evans en vroegen waarom hij eigenlijk niet hier kon wonen. Hij moest dus blijkbaar een health insurance hebben voordat ze hem hier kunnen accepteren. We hebben daarover nagevraagd en het blijkt niet zo heel moeilijk om dat te regelen. Alleen het geld.. Het is helemaal niet zo duur. Dus hebben we besloten om dat te regelen voor hem en de kosten te verdelen tussen de 4 vrijwilligers die er nu zitten. Als hij in zijn eentje zou blijven wonen zou hij sowieso het verkeerde pad op gaan. Onze vragen die er in ons opkwamen meteen, hoe komt hij aan eten? Aan geld voor de school? Zijn kleren wassen? Dus het zou voor hem het beste zijn om hier te komen, hier zijn ook al zijn vrienden. Voor ons is het niets en je geeft zo’n 13 jarige jongen wel een thuis.
Hier kerstmis was eigenlijk niet zo speciaal. Ten eerste kwamen er deze weken echt heel veel mensen langs om spullen te brengen voor de kinderen. Kleding, snoep, koek, speelgoed, van alles. Bijna elke dag kwam er wel iemand langs. Ze hebben hier dus echt niks te klagen. Ik weet zeker dat er zoveel andere weeshuizen zijn, waar ze het veel beter kunnen gebruiken. Hier hebben ze genoeg geld. Dat geeft mij nog meer zin om naar het noorden te gaan, om te zien hoe het daar is. Zouden ze het daar net zo goed hebben als hier? Of zou het slechter zijn, ik denk het wel. Met kerst zelf doen ze hier niets, ze gaan naar de kerk en dat was het. Deze kerstdagen kwam bij mij dus echt wel even een heimwee dipje. Ook omdat ik weet dat ik over 1,5 week hier weg ben. Ik ben hier klaar, dat is wel duidelijk.
Gisteren ben ik naar een gastgezin geweest die een paar dorpen verderop woont. Het gezin heeft al sinds 2000 vrijwilligers bij hun over de vloer. Zelf hebben ze een cocoplantage, daar zijn we gister dus gaan kijken. Eerst een stukje lopen door de bossen, langs kleine paadjes en onder de bomen door. Kwamen we bij de plantage aan. Natuurlijk niet zo als in Nederland mooie rechte vlaktes, nee alles kriskras door elkaar. Je loopt hier dwars door alles heen, want in een keer stonden we op de cocoplantage. Onder alle bomen stond je en de vader en zoons waren daar druk bezig. (Coco is een soort vrucht waarvan je het vliesje die om de zaadjes zit afsabbelt. Best lekker, beetje zoetig.)We hebben de pepers geplukt in de peperstruiken en droge mais werd omgehakt en mochten wij afpellen. Ook zagen we veel sinaasappelbomen( Sinaasappels zijn niet oranje, maar groen.). Heel leuk om te zien en in bezig te zijn, super warm pal in de zon natuurlijk maar dat zijn we nu onderhand wel gewend!
Heel slecht dat ik zo aan het aftellen ben hier, maar ik doe het automatisch. Ik weet dat als ik straks naar het noorden vertrek de eerste weken daar weer heel snel gaan en dan ben ik al weer over de helft! Want hoe goed ik het hier ook heb, ik kijk heel erg uit naar het moment dat ik op het vliegveld sta.

Alvast een gelukkig nieuwjaar allemaal!

Dikke kus,
Liz

Flexibel zijn en aanpassen

Lieve mensen,

Wat een rollarcoaster week is dit geweest. De emoties gingen van boven naar beneden constant heen en weer. Op het moment dat Mabel vertrok, hoorde ik van Tina dat ik over een maand al naar het noorden ga. Samen met een ander nederlands meisje Sascha vertrek ik voor mijn laatste 2 maanden naar een ander gastgezin, maar dan boven in het land. Dat was even een shock. Ene kant opgelucht dat ik zeker met iemand anders de reis kan maken en daar verblijf. Maar dat ik hier al over een maand weg ben is ook een heel raar gevoel. 7 januari vertrek ik hier al weer. Zit in het zuiden nog korter dan in het noorden. Ik weet dat het noorden heel zwaar is, veel warmer en veel armer dan hier. Toch heb ik er onwijs veel zin in. Weer iets nieuws doen en zien. Hier heb ik al veel gezien, op het weeshuis weet ik hoe het gaat en op school weet ik hoe het gaat. Dus vind het fijn dat ik kan aftellen om naar het noorden te gaan.
Zoveel is er ook niet echt gebeurt deze afgelopen twee weken. De lessen stonden stil omdat de kinderen examens hadden. Een van de leraren had die gemaakt, met de handgeschreven papier. Ik was benieuwd hoe de kinderen uit mijn klas die gingen maken, want hun kunnen niet eens lezen. Maar gelukkig las de andere lerares het aan hun voor. Nog best goed hadden ze het gedaan, wat mij verbaasde. Dat ze uberhaupt wisten wat een verb was, hebben er een paar denk ik goed gegokt. Wat ook heel opmerkelijk was is hoe ze de resultaten hier registreren. Niet in nederland de punten in de computer zetten. Nee, het aantal procent moesten we uitrekenen hoeveel ze goed hadden en dat werd in een heel schema met de handgemaakt op een A4tje ingevuld. Opzich nog best goed bedacht, een heel overzicht met alle kinderen van die klas hoeveel procent ze er voor hadden en als hoeveelste ze waren. Ze benadrukken hier alles op hoeveelste je bent van de klas. Dus of je de 1^e , 2^e, 3^e ..was van engels bijvoorbeeld. Afgelopen week was het dus de resultaten uitrekenen en invullen. Een hele week doen ze daar over, wat je ook in een ochtend kan doen. Veel hebben we dus niet gedaan en gaan we ook niet doen. Het is namelijk vakantie hier, voor 2 weken lang. En wat doe je hier dan? Niks. Ik zie er tegen op, want de dagen gaan dan heel erg langzaam! Gelukkig hebben Michelle en ik al wat plannetjes gemaakt om te gaan doen. We willen naar een kokosplantage. Die wordt beheerd door een gezin hier in de buurt en daar kun je dan ook voor een nachtje verblijven. Blijkbaar is het een heel fijn gastgezin, waar ik hier dan toch nog het echte ghanese leven in het zuiden kan zien. Ook willen we naar Atsiekpoe-vume een plattelandsdorpje aan de volta rivier. Verder is het natuurlijk kerstmis hier en nieuwjaar. Wordt waarschijnlijk vooral naar de kerk gaan..
Ik heb deze week me echt Afrikaans gevoelt. Het was tijd om nieuwe brooms te maken, dus dat gingen ze ook doen. We kapte de palmboombladeren van de bomen en achter de keuken was iedereen bezig die uitelkaar te halen om de dikste nerf te gebruiken. Al die nerven bij elkaar krijg je zo´n trosje takjes met een touwtje erom heen waar ze hier mee vegen. Stom werk, maar heel leuk om die kinderen zo bezig te zien en zelf bezig te zijn.
Verder gaat het met mij eigenlijk heel erg goed. Ik heb het super erg naar mijn zin. Er zijn ook 2 Zweedse meisjes bijgekomen voor 3 weken. Heb ik niet veel mee en Michelle ook niet. Maar iets meer geluid heb je hier dan wel. Ik ben heel erg aan het aftellen tot ik hier weg mag, maar moet er ook nog even van genieten!

Dikke kus,

Liz

Nieuw avontuur

Lieve mensen,

Voor mij gaat er vanaf vanavond een grote nieuwe uitdaging beginnen. Ik sta er alleen voor, geen reisgenootje meer waar ik alles aan kan vertellen. Mabel gaat terug naar Nederland.
Ik sta wel helemaal achter haar beslissing, want ik weet dat dat het aller beste voor haar is. Toch vind ik het natuurlijk super jammer. Nu moet ik alles zelf en alleen gaan doen. Gelukkig zit hier in Helping hand nog een ander meisje en ben ik niet helemaal alleen. Wel de eerste 2 dagen, die worden ook echt het aller zwaarst. Dan zit Michelle nog in Accra en zit ik hier dus echt als enige. Alleen naar bed, alleen opstaan, alleen eten, alleen afwassen, alleen buiten zitten, alleen weer gaan slapen. Dat wordt even doorbijten. De kleine dingetjes ga ik toch echt wel missen. Samen wakker liggen als de ratten in het plafond rond rennen, samen huilen als we thuis missen, samen nog even kaarten om ons op te vrolijken en alles tegen elkaar kunnen zeggen. Het is toch wel bijzonder om op deze manier iemand te leren kennen, ik heb hierdoor een hele speciale band met haar opgebouwd waar ik wel heel blij mee ben!

Ik heb het gevoel dat het nu eigenlijk pas echt gaat beginnen. Vanaf het moment dat ik dit wilde gaan doen dacht ik dat het sowieso in me eentje zou zijn. Met heel veel geluk konden Mabel en ik samen geplaatst worden en werd het echt een reis met zijn tweetjes. Dat moet ik nu weer even omschakelen. Het wordt een reis van mij alleen. Ik ben heel blij dat we de eerste weken samen hebben kunnen doorstaan, dat heeft me heel goed gedaan. Als ik die nacht dat we aankwamen zelf had moeten doen, was ik in het volgende vliegtuig naar huis vertrokken. Nu zit ik hier nog, bijna een maand later. Ik heb er zin in om dit te gaan doen. Als ik namelijk in maart terug in het vliegtuig zit kan ik zó trots op mezelf zijn. Ik heb nu al zoveel geleerd met wat ik heb gezien, gedaan en heb gevoelt. Laat staan over 3 maanden! Dus hoe moeilijk het ook wordt in me eentje, ik ga ervoor. Ik ga ervoor om zelf naar het noorden te reizen, daar ga ik weer hele andere dingen zien en meemaken. Nog veel ergere dingen waarschijnlijk. Maar dat ga ik ook gewoon doen!

Dus Mabel in ieder geval super bedankt voor deze mooie weekjes en ik zal aan je denken elke stap die ik hier vooruit ga!

Dikke kus,

Liz

Veel sinterklaas plezier!

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer! Er is gewoon ALWEER een week voorbij. Al 3 weekjes woon ik in Ghana, het gaat zo ontzettend snel. Afgelopen week was een korte saaie schoolweek. Lesgeven, break, lesgeven, lunch en dan 1,5 uur tekenen of bingo of hangman. De lesuren duren eigenlijk net iets te lang. Ik begin de les dan goed met engels of rekenen. De kinderen luisteren en doen mee. Ze proberen echt de opdrachten te maken die ik voor ze bedenk. Over het algemeen doen we daar heel lang over (een uur om 4 woordjes op te schrijven), maar daarna kunnen ze zich ook helemaal niet meer concentreren. Logisch als je zolang over zo weinig moet doen. Het overige uur doe ik dus eigenlijk nooit iets dan is het meer wachten tot de break is. Jammer van de tijd, maar moeilijk om het vol te maken. Toch (ben ik al een beetje trots) merk ik al dat ze het heeeel langzaam beginnen te snappen hoe ze een woord moeten lezen of schrijven. Toen ik hier kwam begon ik mijn eerste les al met de uitspraak van letters in een woord (Het engels heeft nog meer variante als nederlands), die ze dan uiteindelijk moeten gaan herkennen als ze een woord horen of lezen. Dat zag ik dus terug in de oefening van deze week. Ik tekende plaatjes op het bord en hun moesten het woord op schrijven, ze begonnen zo echt te luisteren naar het woord. Wel is heel opmerkelijk dat ze de klinkers niet horen. Als ze basket horen schrijven ze bskt. Maar het kan nooit meteen goed gaan natuurlijk!
Verder moesten we donderdag naar het ziekenhuis voor Mabel. Natuurlijk niet leuk, maar ik was stiekem wel heel benieuwd hoe het er daar uit zou zien. Het waren allemaal aparte gebouwtjes op een terrein en dat waren de afdelingen. De wacht ruimte zat in de openlucht (wel met een dak erboven, thank god schaduw) en waar je dan ook echt heeeel lang moest wachten. Het zat helemaal vol. Mabel werd eerst na een uur geroepen werd haar bloeddruk gemeten en gewogen. Toen mocht ze weer gaan zitten. Weer 2 uur wachten werd ze geroepen kreeg ze een briefje, mocht ze weer gaan zitten. Daarna weer een uur werd ze weer geroepen, werd ze doorverwezen naar een afdeling. Daar weer heel lang wachten was ze eindelijk aan de beurt en konden ze niks voor der doen.. van half 8 'sochtends tot 1 uur 'smiddags zijn we onder weg geweest voor.. niks en een fan-ice! (een ijsje in een zakje hier, soms gesmolten en soms bevroren) Toch had ik niet anders verwacht. Het straalde daar al uit dat je heel lang moet wachten en wat denk je anders van de mensen hier. Alles op het gemakje!
Daarnaast is er hier ook een puntje wat ik helemaal niet had verwacht. Je leest overal, Ghana een van de veiligiste landen in Afrika de mensen zijn zo vriendelijk. Nee, de mensen zijn hier helemaal niet vriendelijk. In ieder geval niet tegen mij. De mannen allemaal wel ja en de kinderen ook maar 3 seconde later vragen ze je geld. Ik heb het nu niet over de mensen hier op het weeshuis en hier in Abasa. Maar als we bijvoorbeeld in Cape coast zijn, de mensen zijn er hier op uit om zoveel mogelijk geld uit je los te peuteren op wat voor manier dan ook. Bij elke taxi betaal je veel te veel en voor elk drankje net zo goed. Dat valt me dus wel een beetje tegen in dit land.
Vrijdag was het Farmers day. Een vaste feestdag hier in Ghana. Wat het inhoud en voor betekenis heeft? Geen idee, ze denken vandaag aan de boeren? Voor mij betekende het in ieder geval, geen school vandaag dus hele dag niks doen. Na het ontbijt meteen weer me bed in en er pas uitkomen met de lunch. Al zweet je je helemaal kapot, lekker luieren in bed net als in Nederland kan nooit kwaad.
Zaterdag hadden we weer heerlijk een dagje strand, terwijl ze thuis pakjesavond hadden. Pff, dat mis je dan wel hoor die gezellige avonden. Daar baal ik wel echt van dat ik Nog een jaar moet wachten tot dat weer is.

Vanochtend was ik met de kindjes mee naar de kerk. Een klein kerkje helemaal volgepropt met mensen. Wat 2 uur lang duurt.. Niks voor mij. Niet zo´n gospelkerk dat je in films ziet, nee gewoon saaie lange liedjes en dan in hun taaltje verhaaltjes vertellen. En op het einde wel wat vrolijkere liedjes zingen, maar dan moet je ook geld afgeven. Ik heb het een keer meegemaakt daar deed ik het voor! Heel veel kinderen van het weeshuis zijn heel ziek dus ze lagen allemaal op en om mij heen te slapen. Hun vinden het dus ook heel leuk!

Mijn visum is gelukkig ook goed geregeld. Tina (mijn mama hier) heeft die voor ons verlengd. Dus ik mag hier nu legaal 4 maanden blijven. Ook is ze al aan het kijken voor een geschikt gastgezin voor mijn laatste maand in het noorden. Daar kijk ik eigenlijk wel erg naar uit. Al wordt het véél zwaarder, ik ben er gewoon zo benieuwd naar hoe het daar is. Het gevoel alsof ik dan weer naar een ander land ga.

Het gaat gewoon heel erg goed met mij hier! Dus heb niet zo heel erg veel te vertellen. Ben al een beetje gewend aan de dagen en vind niet snel meer iets speciaal hier.

De gene die nog sinterklaas moeten vieren, heel erg veel plezier! Ik baalde gisteravond echt dat ik hier zat en niet in Nederland. Ik moet wachten tot volgend jaar, dus geniet er extra goed van!

DIkke kus,

Liz

Mini vakantie

Hoi Hoi,
Daar ben ik alweer! Ik benut mijn batterij van mijn laptop nog even extra goed, want dan hoef ik deze week niet perse naar het internetcafe.
Vandaag was mijn tweede mini-vakantie dag. We gingen als eerst naar het Kakum National Park. Met veel gesjoemel zijn we toch met de trotro er naar toe kunnen gaan ipv de taxi. De trotro is véél goedkoper en wij wisten eerst helemaal niet dat dat kon. Dus we kregen al allemaal taxi´s aangeboden voor 80 cedi zou die ons er heen brengen en weer terug. Maar wij hadden ook wel door dat dat veel te veel zou zijn. We beginnen al een beetje de normale prijzen door te krijgen. Uiteindelijk zijn we dan ook van 1,5 cedi naar trotro station gebracht en daar voor maar 5 cedi met de trotro naar Kakum. Wij laten niet met ons zelf sollen!!
Het park was minder indrukwekkend dan je zou denken. Dat had ik al wel verwacht, want dat is niks hier. We hebben de canopy walk gedaan en dat was heel leuk! Maar wel veel minder leuk dan dat ik me kan herinneren uit Maleisie. Die was volgensmij veel hoger en veel langer. Maar goed, we hebben het hier ook gedaan dus kunnen we dat weer afstrepen. Verder geen dieren gezien, maar dat werd ook al wel gezegd. Daarna zijn we naar Monkey forest gegaan, 5 minuutjes van kakum af. Een, ja hoe zou ik het noemen, huis met tuin eigenlijk van een Nederlandse man. Hij haat Nederland dus daarom is hij hierheen verhuist. Hij is midden in de rainforest gaan wonen en heeft daar zijn eigen ´huis´ gebouwd. Toen is hij dieren gaan beschermen. Zo krijgt hij baby apen, maar ook krokodillen en wilde katten, als die gevonden worden in the forest of ergens anders. Hij voed die beesten op, gewoon in zijn huis en later in een kooi. Tot ze weer het wild in kunnen. Heel indrukwekkend dat hij dat zo voor elkaar heeft gekregen. Het stuk land loopt op tot in de bergen, een heel mooi punt waar hij ook een restaurant aan het bouwen is nu. We kregen wat te drinken na de rondleiding en gepraat over waarom hij weg is gegaan. Heel bijzonder! Toen zijn we terug gegaan naar het hotel, waar ik nu dit stukje aan het schrijven ben.
De dag gaat zo wel snel voorbij, maar wat vind ik het leuk! Vanavond gaan we eten bij Oasis een ander hotel hier in de buurt. (ze hebben daar pizza!) En er zullen daar bandjes optreden etc.
Best gek eigenlijk. In Nederland is er heel veel gedoe over discriminatie, maar ze moeten Echt niet klagen. Hier is het gewoon racisme en ze schamen zich er niet eens voor. Hier hangen bordjes bij (bv Kakum) dat als je ghanees bent je 4 cedi hoeft te betalen en als je buitenlands bent 40 cedi!!! Moet je eens in Nederland proberen zo'n bordje op te hangen. Gelukkig geloofde ze dat wij student waren, met veel moeite want ik had mijn id of iets niet bij, dus kregen we voor 20 cedi mee. De mensen in Nederland zouden eerst is moeten kijken hoe dat in zulke landen gaat, want hier is het gewoon 100x erger. Ze bedriegen je met alles, omdat je blank bent.
Morgen ons laatste dagje hier gaan we naar Hans cotage, een restaurant op het water met krokodillen. We zijn er al langs gereden, het stelt niet veel voor dus we gaan er wat drinken en dan is het goed. En dan weer terug naar me lieve kindertjes!
Tot volgende week weer
Dikke kus, Liz

Gewone werkweek

Lieve allemaal,

Ten eerste ik heb heel veel problemen met foto’s erop te zetten. Heb ze al in mapjes klaar staan maar het duurt zowat een uur om er 1 op te zetten en dan moet ik weer vertrekken.. Dus ik blijf mogelijkheden proberen voor jullie, want ik wil jullie het zo graag allemaal laten zien!

De gewone werkweek was begonnen en snel dat het ging! Dat is een goed teken toch? Van maandag tot donderdag heb ik voor de klas gestaan in klas 2. Een klein klasje met 7 kinderen van 8-9 jaar. Je verwacht zo dat dat niet zo moeilijk is om 7 kinderen aan het werk te houden. Nou, hier is dat een hele opgave. Ze zijn namelijk gewend om gewoon heen en weer de klas in en uit te lopen. Ja ik ga even naar de toilet, vervolgens een uur weg, en ja ik ga even wat drinken, ook weer een uur of langer weg. Ook krijg je vaak bezoek van andere kinderen uit de andere klassen. Die komen dan even bijkletsen met hun vriendinnen of vrienden, broertjes of zusjes. De kleuters komen bij de oudste klassen binnen en andersom. De lokale leraren die laten dat ook gewoon allemaal gebeuren en dan kijk ik me ogen uit. Als dat ook zo was in Nederland, met 30 kinderen in een klas... Ik zorg zo goed mogelijk dat mijn kinderen in mijn klas blijven en er geen van buitenaf komen. Heel erg streng zijn dat moet hier nou eenmaal, want anders luisteren ze dus echt gewoon niet. Ze kunnen niet eens 1 woord lezen en willen dat ook niet leren (op dat moment). Dus geduld, dat is het grote woord hier als leraar. Buiten dat ze niet willen luisteren enzo doen ze ook de meest rare dingen. (Bijvoorbeeld niet alleen als grapje in de kast verstoppen als de directeur binnen komt, nee daar rustig in gaan zitten plassen..) Maar goed, zonder lesboeken maar met mijn eigen creativiteit ben ik de kinderen nu de uitspraak van het alfabet aan het leren. Dan kunnen ze tenminste als ze een woord moeten lezen het letter voor letter doen (dan snappen ze alsnog niet dat je die letters aan elkaar plakt het woord dan hebt maarja). Ik heb dus genoeg te doen in de les, terwijl ik soms hoop dat ze snel voorbij zijn.

Vandaag eerste dag van mijn weekend zijn Mabel en ik vertrokken naar Cape Coast. Ongeveer 2,5 uur in de trotro. We hadden al gereserveerd voor twee nachten in hotel Baobab. Erg goed hotel en ons geld wordt ook nog eens aan een goed doel gegeven hier(Baobab school). Cape Coast is een toeristisch plaatsje met het grote bekende Cape Coast Castle. Het grote slaven fort. Daar hebben we vandaag een rondleiding gehad en veel indrukwekkende dingen gezien.
Morgen gaan we naar Kakum national park en monkey forrest waar ik jullie (misschien de zelfde avond als de laptop nog niet leeg is) later over vertel!

De weekenden kijk ik wel erg naar uit. In de ‘bijna’ twee weken dat ik hier zit ben ik al wel achter gekomen dat ik meer een rondreiziger ben dan me voor een lange tijd op 1 plek vestig. Ik vind het veel leuker om veel dingen te zien. Dat is dus al 1 nieuw ding wat ik van me eigenschap heb ontdekt! Ik vind het door de weeks ook super tof met die kinderen. Als je je verveelt hoef je alleen maar buiten te gaan zitten en ze komen op je af gerend om op, achter en naast je te zitten. Heerlijk al die liefde hier!
Oja opa, ik verblijf in het dorpje Abasa. Dat ligt tussen de kleine steden Swedru en Winneba.

Tot snel en een dikke kus, Liz