Lieve allemaal,

Weer een weekend voorbij, dus weer tijd voor een blog. Iets later als normaal, maar dat komt omdat ik eigenlijk niet zo gek veel te vertellen heb.

Vorige week was weer een korte weekvan maandag tot donderdagzijn we weer naar Suluya gegaan elke dag. Niet eens om les te geven, maar om de kinderen te vermaken. Leuke dingen hebben we met ze gedaan! We hadden de grote prinsessen vloerpuzzel meegenomen maandag. Alleen ze snapte er helemaal niks van. Volgensmij hadden ze nog nooit een puzzel gezien. Want hoezo staat de afbeelding op de doos en ligt hij in stukjes erin? Uiteindelijk hebben Sascha en ik hem dus gemaakt met niet heel veel succes op een zand-vloer maar goed. Nu weten ze in ieder geval wel wat de bedoeling ervan is.

Dinsdag hadden we een stapel papieren, stiften en kleurpotloden meegenomen. Heerlijk vinden ze dat om lekker te kleuren. Wat moesten ze tekenen? Hun droomhuis, maar hoe leg je dat uit als ze geen Engels kunnen.. Het werd dus maar zichzelf. En de prachtigste tekening kwamen daaruit. Nadat we ze met moeite allemaal een plek, een papier en een potlood hadden gegeven natuurlijk. Voor ons weer een heerlijk voldaan gevoel als ze allemaal zitten te tekenen, ze kúnnen wel lief en rustig zijn.

Woensdag hadden we een mini-weekend-dag we gingen 's ochtends namelijk naar Bolga. Het was markt. We moesten geld pinnen voor onze gastmoeder en nog een souveniertje scoren. Maar wow, hoeveel mensen en hoeveel eten kan er wel niet bij elkaar gepropt staan. Typische Afrikaanse markt. Heel leuk om een keer te zien.

Nagellak stond er donderdag op de planning, en dat namen we dus ook mee. Na wat in de lesboekjes gekeken te hebben met de kinderen. (Elk plaatje dat je tegen komt moet je zeggen hoe het heet en dan 1000x dezelfde). Pakte we de nagellak eruit. Gelijk stormde iedereen op ons af, dit hadden ze dus al vaker gezien. Al de handjes werden in ons gezicht geduwd, maar gewoon rustig met de eerst beginnen. We gaven ze allemaal 1 gelakte hand met allemaal verschillende kleur nageltjes. Geweldig vonden ze het. Zowel de meisjes als de jongens! Nadat ze zelf hun nagels hadden laten doen bij ons. Kwamen ze meteen aan met hun jongere broertje of zusje, die moesten dat ook natuurlijk of ze jou wilde of niet. Super leuk was het. De kinderen waren helemaal happy met hun gekleurde nagels en lieten ze dan ook trots aan de andere in het dorp zien.

Toen was de week alweer voorbij en stond er weer een weekendtrip op de planning. Een weekend naar Techiman wilde we. Janet had geregeld dat de bus in Wulugu zou stoppen zodat we hier meteen op konden stappen. Vrijdag zaten wij om half 12 dus keurig te wachten tot hij zou komen. We hadden natuurlijk verwacht dat hij wat later zou komen. Maar om half 3 was hij er nog steeds niet.. 3 uur wachten, we waren het zat. Ook wisten we dat als hij nu wel zou komen dan zouden we 's avonds laat pas aankomen. Dan zouden we nog naar Nkakoranza moeten en vanuit daar nog naar 'hand in hand', waar we misschien een slaapplek hadden. Geen fijn idee, dus gaven we het op. Tot mijn verbazing bleef ik er heel positief onder. Ik had dit stiekem al aan zien komen. Maar ondanks dat het ontzettend balen is, zag ik er het goede van in (Dat zou ik eerst nooit doen). Nu hadden we een lekker weekendje niks. En dat hebben we ook echt gehad. We hebben lekker uitgeslapen, in hoeverre dat lukt. Gewoon lekker boekje gelezen, foto's uitgezocht en op bed gehangen. Ook zijn we flink gaan liggen bakken. Met de bandjes naar beneden, want na elke dag de trip naar Suluya staan onze hempjes er heel duidelijk in. (En zo kun je in Nederland geen bikini aan!). Echt een vakantie gevoel hadden we! We kwamen er ook pas dit weekend achter hoe warm het eigenlijk wel niet is. Elke dag boven de 40 graden. Dat verklaart een hoop. 's Ochtends aan het ontbijten tot 's avonds in ons bedje onder de ventilator zweten we ons helemaal de rambam. Want als het zo warm is, wat zou dan wel niet de gevoelstemperatuur zijn met zo weinig wind hier? Daarin is het ook echt veel verandert met toen we hier net waren. Toen hadden we het nog koud 's ochtends en zweette we geen druppel. We zitten nu midden in het droogseizoen.

De eerste dagen van deze week zitten er al weer op. Genoten heb ik weer. Hoe vaker we naar Suluya gaan, hoe leuker ik het ga vinden. De kinderen ga je beter leren kennen en hun jou. Zo wordt ik al helemaal gelukkig als we op de motor aan komen en alle kinderen naar ons toe rennen en gillen. Je ziet dan alleen maar lachende gezichtjes. Daar voor ben ik hier! Ook is het zo mooi om te zien dat het ergste rotjochie op het begin, nu een van de leerlingen is die echt iets wilt leren. Hij komt nu zelf met een boek aanzetten als we even op onze stoel zitten. Daarnaast zijn we er achter gekomen dat de kale hoofdjes geen ziekte is. De eerste keer dat we bij het weeshuis waren schrokken we heel erg. We zagen ook veel kinderen met echt helemaal kale hoofdjes. Wij dachten dat is niet goed, dat moet wel iets zijn. Maar nu af en toe is de kapper weer langs geweest en zijn een aantal al hun haren kwijt. Ze scheren hun hoofdhaar hier echt tot de huid helemaal af. Gelukkig geen enge ziekte dus!

Nog maar 2,5 week hier in Wulugu. De tijd vliegt!

Een hele dikke kus,

Liz