Lieve allemaal,

Mijn eerste blog hier uit Wulugu, het dorpje waar ik verblijf in het noorden van Ghana. Donderdag heel vroeg in de ochtend kwamen Sascha en ik aan. De reis duurde minder lang dan ik had verwacht, 15 uur. We vertrokken vanuit Accra en hoefde niet over te stappen want de bus zou voor ons hier stoppen. Snel liet mr. Francis ons het huis zien waar we zouden gaan wonen de komende 2 maanden. Het is niet echt 1 huis maar een binnenplaatsje met daar omheen gebouwtjes/kamers. Hij liet ons de wc, niet zoals in het zuiden nee gewoon een gat in de grond, de badkamer (water uit de put vissen en dan weer bucketshower) en onze slaapkamer zien. Met zijn 2e in een twijfelaar gingen we meteen slapen om de volgende ochtend weer vroeg op te staan. We kregen een rondleiding door het dorpjeop zo'n brommer met een bak erachter. Dat was heel leuk om te zien. Het dorpje is klein met veel lemen-huisjes, van die hutjes stonden er ook tussen maar het waren hier vooral al iets meer huizen. (Ik slaap in een betonnen gebouwtje!) Het gastgezin heeft een winkel en een barretje en daar achter is ook hun familie huis, daar komt iedereen van de familie als hij daar zin in heeft. Het was nog een beetje onwennig en we moesten in het barretje mee helpen waar de 10jarige dochter werkte. Ze verkochten er alleen maar alcohol. Er kwamen dus alleen maar van die vieze dronken mannen zich klem zuipen. Sascha en ik voelde ons totaal niet op ons gemak en hoopte dat ze ons weer snel kwamen halen om weer terug te gaan.

De volgende dag gingen we naar het weeshuis. Dat is in een dorpje verder op, Suluya. Mohammed, de jongen die ons begeleide, die gaat ons elke dag daar naar toe brengen met de bakbrommer. Achter ons dorpje gingen we recht de grasvlakte in over een zandpad. Voor 40 minuten zie je niks om je heen dan een echt Afrikaans droge grasvlakte waar ieder moment een giraffe te voorschijn kan komen (dat idee had ik). Dan zie je opeens een dorpje met alleen maar 'de echte lemen hutjes van tv'. We reden er doorheen naar het weeshuis toe en daar schrok ik echt wel heel erg. Het stond aan de buitenkant van het dorpje, 3 lemenhutjes met helemaal niets erin. Meer dan 35 hele vieze kinderen komen op je af en kunnen geen woord Engels. We moesten ons daar gaan vermaken die middag. Hoe? Ze hebben echt niks, niet eens emmers om te wassen of spullen om te koken. Ze hebben alleen 1 ton waar wat water in zat en een paar boekjes. De wc was de open grasvlakte achter hen. Ook schrok ik heel erg van het feit dat ze daar alleen leefde, geen volwassene was daar te zien. Wel ontmoette we een vrouw een paar hutjes verder op die, denk ik, voor de kinderen zorgt. Maar die vroeg meteen waar het eten was voor de kinderen, dat moesten wij dus kopen.. Uhm nee, ik kan niet elke dag eten kopen voor die kinderen 2 maanden lang. Ze kregen ook eten toen wij er niet waren. Het was echt heel heftig om te zien. Die kinderen zijn gewoon zwervers. Gelukkig is Sascha een dansjuf, dus die wist al snel een dansje en liedje met de kinderen te doen. Dat was op een gegeven moment ook genoeg natuurlijk, dus toen stonden we daar een beetje hopeloos. Na wat foto's te maken en boekje voor te lezen gingen we terug naar Mohammed om weer te gaan. Hij liet ons nog de rivier zien waar Suluya dicht bij ligt. De Volta rivier, die door heel Ghana loopt. En toen liet hij ook de school zien, daar werd ik al iets gelukkiger van. Ze hadden een school, nja een gebouw wat als school gebruikt kon worden. Aan de buitenkant van het dorp stond een echt betonnen gebouwtje, wel helemaal vervallen maar het was een gebouwtje met lokalen. In 2 lokalen stonden zelfs schoolbanken en een krijtbord (zonder krijt). Hier mag ik les gaan geven de komende 2 maanden. Samen met Sascha zijn wij de enige. Want blijkbaar is er alleen les als er vrijwilligers zijn. Ze hebben geen leraren of een directeur, nee alleen het gebouwtje. Hoe heftig alles ook was om te zien, ben ik heel blij met die school. Ik hoef dus niet elke dag daar in dat weeshuis op de grond te zitten waar ik het niet eens 3 uur uit hield. Ik heb de mogelijkheid om de kinderen íets te leren. Heel moeilijk heb ik het nog, het idee dat ik hier 2 maanden zit. Maar positief is dat ik elke dag naar huis ga, dat we het hier goed hebben. Dat ik het in het begin van het zuiden ook zo moeilijk had kan ik me niet eens voorstellen. Het is daar zóveel beter dan hier. De kinderen hebben daar zóveel meer. Dat maakt ook weer het stukje dat ik me hier wel echt nuttig voel. Dat alles wat ik hier doe nuttig is. Ik hoop dat ik in die 2 maande ze iets heb geleerd al is het maar iets kleins. Want het wordt onwijs zwaar. Je hebt niks, letterlijk niks. Dit is echt Afrika. Dat vind ik wel heel tof om nu echt dat verschil te zien met het zuiden.

Dinsdag komt mijn gastmoeder, die was weg toen wij aankwamen en dan komen de gastkinderen ook weer in het huis slapen, die verblijven nu in het familiehuis. Dan zal het dus weer een stukje drukker zijn, meer om te zien en meer geluid om ons heen. Ik ben in ieder geval super blij met Sascha. Hele aardige meid en ze denkt er hetzelfde over. We kunnen samen huilen en lachen, dat heb ik hier echt heel erg nodig.

Mijn 2e avontuur gaat van start. De cultuurschok heb ik gehad en nu moet ik gewoon het beste er van maken. Er is niemand die zegt wat en hoe ik het moet doen in klas, want Sascha en ik zijn nu de baas van de school. Ik weet dat de kinderen echt niet gaan luisteren, dat kunnen ze niet eens ze kunnen geen Engels. Maar ik hoop dat al is het maar 2 of 3 kinderen die samen me mij bijvoorbeeld de getallenlijn willen leren. Dan ben ik tevreden, als ik maar iemand iets heb bijgebracht deze 2 maanden.

Een hele dikke kus,

Liz

Ik stuur dit trouwens vanaf mijn mobiel, want het internet doet het!