Dikke kus,

Liz

Deel twee van mijn Ghana-reis is ook afgesloten. Wow, hoe snel is dat wel niet gegaan zeg! Ik kan nu al niet meer geloven dat ik daar echt twee maanden ben geweest. Maar wat was het super! Onze laatste week hebben we alleen maar leuke dingen gedaan met de kinderen. We hebben alles uitgedeeld wat Sascha en Elise mee hadden. Één grote chaos natuurlijk. We hebben ze allemaal ook loom-bandjes leren maken. Elise had super veel van die elastiekjes mee die we erna dus uitdeelde. Wat leerde ze dat snel zeg! En hoe leuk vonden ze het wel niet. Ze hadden nu echt iets te doen. Dat was ook wel een fijn idee, dat die kinderen iets leuks te doen hebben ook als we weg zijn. Al het speelgoed van Sascha werd ook uitgedeeld en we hadden heel veel ballonnen opgeblazen. Het was feest! Ook voor de moeders van het dorp. Die dan alles mee willen nemen voor hun eigen kinderen. Heel ondankbaar zijn de mensen hier. Ze snappen niet dat het voor de kinderen in het weeshuis is en willen alles zelf. Dat is echt wel erg om te zien, maar we hebben ons best gedaan. En Sas en Elise natuurlijk súper dat ze zoveel mee hadden genomen.

Vrijdag was het dan tijd om te gaan. 's Ochtends konden we rustig onze koffer inpakken, want 'smiddags werden we pas naar Walewale gebracht. Nog even douche en onze laatste lunch. Toen was het tijd. Een dikke knuffel aan janet en Francis, toen reden we weg. Heel raar dat je daar dan nooit meer terug komt. Twee maanden was dat gewoon je thuis en nu ga je voor goed weg. Bizar! Maar ik vond het niet erg haha. In Walewale moesten we natuurlijk wachten. We vertrokken uiteindelijk om kwart over 4 's middags. We hadden een hele goede bus en we konden met zijn drietjes op de achterbank, dus dat was al helemaal fijn. De reis begon. Gelukkig heb ik helemaal geen probleem met in de bus of auto zitten. Ik doe me ogen dicht en ze pas weer open als ik er ben. De tijd ging dus ook super snel. We waren sneller in Accra dan verwacht. Om half 6 kwamen we al aan. Ongeveer 13 uurtjes over gedaan. Valt hartstikke mee! De heen weg was 15 uur en dat was al snel. We werden meteen naar het hostel gebracht door de taxi en daar vielen we eigenlijk al snel in slaap. Na een uurtje geslapen werden we al weer wakker. Na veel gedoe hadden we eindelijk contact met Tina en legde ze ons uit hoe we bij het Art Centre kwamen. Er moesten namelijk nog souvenirs gekocht worden! Dat was allemaal goed gegaan en zijn we heel de dag weer op pad geweest. Één nachtje sliepen we in het hostel enzondagochtendwas het dan eindelijk weer zo ver.

De trotro terug naar Helping hand! Toen we de poort in liepen kwamen alle kindjes al op ons afgerend 'Liz! Liz! Liz! Liz is back!' Werd er overal geroepen. Alle kindjes weer knuffelen en ze waren echt oprecht blij me weer te zien. Het was zo'n fijn welkom. Ik voelde me al meteen weer helemaal op mijn plekje. Ben nu al zó blij dat ik had besloten me laatste twee weekjes terug te gaan. Ik ben weer bij me schatjes terug! Ook het eerste wat ik tegen ze zei was dat ik maar twee weekjes bleef en daarna niet meer terug kom. Ze wisten ook allemaal dat ik in het noorden zat en niet dat ik vanuit Nederland weer terug kwam. De oudere waren heel erg geïnteresseerd in het noorden. Ze hadden allemaal vragen over hoe het daar was en uitzag. Ik heb ze dus ook maar verteld dat ze heel blij mogen zijn dat ze hier in het zuiden wonen. Je merkt dan meteen hoe fijn het wel niet is dat die kinderen hier Engels kunnen praten. Dat scheelt zóveel! Ze herkende me dus allemaal nog heel goed. Me klasje was heel goed opgevangen 3 weekjes na dat ik weg was door een Zweedse jongen. De jongen mag uiteindelijk niet in het weeshuis komen wonen. De eigenaar van Helping hand heeft geweigerd, want het koste haar blijkbaar te veel moeite (Echt heel sneu!). En Yaw is super veel gegroeid. In lengte, maar ook in doen en laten. Hij reageert meteen als je zijn naam roept en hij begint met zijn eerste woordjes. Dat is zo mooi om te zien. Ik weet nog toen ik hier de eerste keer kwam, lag hij alleen maar op de grond te huilen. Nu lóópt hij lachend rond! Verder is het net alsof ik niet weg ben geweest.

Sascha en Elise zijn ook aan hun rondreis begonnen. Het was echt heel raar om afscheid te nemen. Ik heb toch twee maanden lang met sas geleefd. Twee maanden onafscheidelijk geweest. En dan nu een op andere dag zijn we niet meer bij elkaar. Wordt even wennen deze twee weekjes in me eentje in bed wakker worden. Ik ga der missen hoor, maar over een maandje zie ik haar al weer in Nederland, dat is al afgesproken!

Mijn áller laatste weekjes gaan hier in. Ik hoop dat ze snel gaan, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik heb onwijs veel zin om naar huis te gaan, maar ik weet dat ik hier dan nooit meer terug kom. Nog eventjes héél erg genieten dus!

Een hele dikke kus,

Liz

Mijn laatste weekje alleen samen met Sascha is alweer afgelopen. We zijn nu met zijn drietjes. Gek is dat! Het is afgelopen ons avontuur met zijn tweeën, we hebben het gewoon gedaan. Ik weet nog als de dag van gister dat we hier aankwamen. We zaten op ons bed en dachten: Hoe moeten we hier 2 maanden volhouden. Nou zo dus! Je ding doen, thuis voelen en dan vliegt de tijd. Dan vind ik het opeens best wel heel jammer dat dit mijn laatste weekje hier is.

Afgelopen week was in ieder geval super. Wat hebben wij het leuk gehad met die kinders. Alleen maar leuke dingen gedaan en elke dag hun grote glimlach gezien (dat is toch eigenlijk al genoeg). Ze hadden het volgensmij ook door dat we bijna gaan. Maandag deden ze opeens wel héél enthousiast ons liedje mee. Ze begonnen al meteen aan me kleren te trekken en naar zichzelf te wijzen. En ze bleven maar kwebbelen in hun taaltje over ons. Verder wisten ze ook precies dat er elke dag weer iets uit de tas werd gehaald. Eerst gingen ze allemaal meteen hun eigen ding doen. Maar nu bleven ze elke ochtend bij het bureau staan tot de tas weer open ging. En als ze dan ook nog is een rij moesten maken, was het feest! Dan gingen we weer iets doen of kregen ze iets. Zo poetste we weer de tandjes, tekende we de mooiste tekeningen, lakte we de nagels, kregen ze ballonnen en bliezen ze bellen uit de bellenblaas. Geweldig vonden ze het! Vooral als ze het dan ook nog is mogen houden. Amare? Amare? Vroegen ze dan. Ook hebben we deze week het "Liz and Sacha" liedje op een van de hutjes van het weeshuis geverfd. Super leuk is het geworden. Al is het natuurlijk de vraag hoelang het er op blijft. De kinderen weten dat het liedje daar staat, dus als we daarheen lopen beginnen ze al te zingen. Zo kunnen ze het niet vergeten. Laatste volle Suluya-week hebben we dus goed afgesloten met zijn tweeën.

Dit weekend zijn we weer thuis gebleven. We hebben een grote wasbeurt gedaan, van alles foto's gemaakt wat we nog niet hadden, foto's uitgewisseld, de terug weg geregeld, kamer klaar gemaakt voor de komst van Elise natuurlijk en nog flink liggen zonnen voordat dat niet meer kan. Druk genoeg, dus ook dít weekend ging weer snel. Ook zo grappig, ze snappen hier niet waarom wij in de zon gaan zitten. 'Daar wordt je ziek van hoor.' Ik probeer ze uit te leggen dat wij daar bruin van worden, maar ze begrijpen het niet. Oja, ik heb ook onze broeken moeten naaien. Elke dag doen we dezelfde broek aan naar Suluya, anders is het zonde van je broeken. Maar ze sleten dus behoorlijk en hielden het net niet nog een week uit. Dus heb ik ze met naald en draad dicht genaaid. Dankjewel oma Korse! Nu kunnen Sas en ik onze broek nog een weekje aan.

Jaa, volgende week ben ik gewoon weer bij me schatjes in Helping hand. Wat heb ik zin om hun weer te zien. En wat ben ik benieuwd hoe het met ze gaat. Zal mijn klasje deze afgelopen twee maanden niks hebben gedaan of hadden ze toch nog een andere leraar kunnen regelen? Zou Yaw al meer gegroeid zijn en een paar woordjes Engels kunnen nu? Zal de jongen nu wel in het weeshuis zijn toegelaten? Hebben ze zijn gezondheid verzekering kunnen regelen? En zouden ze mij nog herkennen? Herkennen denk ik wel, maar ik hoop niet dat ze me gemist hebben. Dat zou ik alleen maar erg vinden. Ik ga toch weer weg. Ze moeten zich niet aan mij hechten, dan kwets ik ze alleen maar. Want is het eigenlijk wel goed wat ik hier doe, kun je je dan af vragen. Is vrijwilligerswerk bij een weeshuis goed? Ik denk van wel, álleen als je als vrijwilliger beseft dat je die kinderen ook weer achter gaat laten. Ik heb vrijwilligers gezien die veel te close met ze waren. Hoe ga je dat kind gedag zeggen? Hoe ga je zeggen dat je nooit meer terug komt? Gelukkig was ik me daar al vanaf het begin bewust van dat ik geen hechte band met die kinderen wil. Ik heb vanaf dag 1 gezegd tegen ze; ik ga over 2 maanden weer weg. Misschien kom ik na het noorden weer terug maar dat zal voor maar twee weekjes zijn. Bij Helping hand kunnen ze Engels, ze snappen wat je zegt. Hier in Suluya weten ze dat niet. Dat hebben we nooit tegen ze kunnen zeggen. Ik denk dat die kinderen heel goed beseffen dat het elk moment de laatste keer kan zijn dat we daar komen. Daarom zijn ze elke ochtend weer zo súper blij om ons weer te zien. Ze hebben dit al zo vaak mee gemaakt dat ze weten dat we ook weer gaan. Ze genieten van de aandacht die ze op dit moment krijgen en zolang wíj niet te veel hechten aan hun, kwetsen we die kinderen niet. De vrijwilliger heeft het dus helemaal zelf in de hand of het wel goed is wat hij of zij doet.

Vandaag hebben we er een nieuw reisgenootje bij gekregen, Elise. Een vriendin van Sascha. Zij gaat samen met sas verder rond reizen door Ghana na deze week. Vanochtend rond 4 uur werden we wakker gebeld en gingen we haar ophalen bij de weg. Een déja vu had ik op dat moment. Hier werden wij ook 7 weken geleden opgehaald met de motorbak. We zijn niet meer terug in bed gaan liggen. Super veel te vertellen hadden we natuurlijk. Heel benieuwd waren we naar haar indrukken natuurlijk. 'sOchtends gingen we weer naar Suluya. Met zijn drieën in de motorbak dit keer. Dat was ook het eerste wat de kindjes opmerkte. Ze deden super enthousiast mee met alles en waren helemaal blij heel de ochtend. Het was heel erg leuk om te zien hoe Elise het vond, wat zij nu denkt en beseft dat wij híer al twee maanden zitten!

Ja, mijn 100ste dag is het vandaag!

Dikke kus,

Liz

Genieten, dat ben ik met volle teugen aan het doen. Mijn eerste maanden in Ghana was ik vooral bezig met mezelf. In me hoofd was ik heel veel aan het nadenken over van alles. Over thuis, over me familie, me vrienden. Want weet je, als je zo ver weg bent, voor zo lang ga je pas beseffen wat je wel niet hebt. Wat er thuis wel niet op je staat te wachten. Ik ben er achter gekomen dat ik niet beter had kunnen wensen!

Verder door de dingen die je ziet, voelt en doet verander je. Ik ben meer zelfstandig geworden en onafhankelijk.

Ook heb ik veel meer vertrouwen gekregen. Ik weet nog wel dat ik eerst altijd zei;' ik snap het niet, ik kan het toch niet.' Kijk mij nu hier staan in Ghana! Als je het niet probeert dan kan je het niet nee. Maar als je het wilt dan lukt het je ook. Zoals ik van Sascha heb geleerd: 'Ik kan het, ik wil het en ik doe het.'

Daarnaast leer je in Ghana meteen de positieve kant van dingen zien. Dat moet hier wel, want alles krijgt altijd een andere wending. Bijvoorbeeld na 3 uur wachten toch besluiten niet weg te gaan het weekend. We kunnen er chagrijnig om worden, maar je kunt ook beseffen dat je nu lekker een weekend niks hebt. Je kunt er nou eenmaal niks aan doen, het is gewoon zo.

Al deze nieuwe dingen die ik geleerd heb, heb ik op een rijtje kunnen zetten. Nu ik mezelf echt heb leren kennen kan ik pas echt genieten. Nu zit ik hier voor de kinderen en niet meer voor mezelf. Ik ben ten slotte deze reis begonnen om volwassener te worden, niet om de wereld te verbeteren. Maar nu kan ik dat wel een heel klein mini beetje. Ik kan de kindjes hier nog echt een leuke tijd geven en de aandacht die ze verdienen. Daar geniet ik van. Het is onwijs fijn dat ik ook nog de tijd heb om dat te kunnen doen. Dat ik hier op tijd achter ben gekomen. Zo kan ik het heel goed afsluiten.

Als je er zo over nadenkt is het eigenlijk ook heel bijzonder hoe Sascha en ik het doen. Twee maanden wordt je samen met een wild vreemde geplaatst, zoek het maar uit. Gelukkig kan ik in me handjes klappen dat die wild vreemde Sascha was. Het klikte vanaf het begin meteen heel goed en we begonnen eigenlijk al alles tegen elkaar te vertellen. Gelukkig nog steeds en dat vinden we alle twee eigenlijk wel heel knap. We zitten hier namelijk 24 uur per dag voor 2 maanden lang op elkaars lip. We worden naast elkaar in hetzelfde bed wakker, we ontbijten samen, gaan samen naar Suluya, lunchen samen, hangen samen in onze kamer, gaan samen water halen, zonnen samen, eten weer samen, tanden poetsen samen, lopen 's avonds zelfs samen naar de wc of gaan achter het huis zitten samen en gaan weer samen slapen. We doen alles samen!(behalve douche). En nog steeds vinden we elkaar lief! Geen irritaties of ruzietjes, helemaal niets. Ook zien we er eigenlijk heel erg tegen op om straks afscheid te nemen. We tellen af naar het einde van onze tijd in Wulugu. Niet zo zeer dat we hier dan weg gaan, maar dat we dan afscheid van elkaar moeten nemen. Dan heb ik opeens geen zussie meer hier.

De nieuwe week is weer van start gegaan en ik heb er super veel zin in. We gaan alleen maar leuke dingen met de kindjes doen en hebben alle spulletjes dan ook weer verdeeld. De laatste week met zijn tweetjes, want volgende week komt Elise (een vriendin van Sascha). Dan kunnen we haar laten zien waar wij twee maanden hebben gewoond. Is kijken of zij het ook zo heftig vind als wij toen we het voor het eerst zagen. Wat zou haar reactie zijn? Wat zou zij ervan vinden? Zij weet dat ze hier maar een weekje is, dus zal ze er ook vast anders over denken. Ik ben ontzettend benieuwd en kijk er erg naar uit. Eerst nog dit weekje weer overleven met de kids. Elke dag worden me haren weer uitgepluist en handen uit elkaar getrokken omdat ze die met z'n 6e tegelijk vast willen houden. Maar dat komt ook allemaal goed. Als ik thuis ben ga ik het nog missen al die aandacht denk ik. Na eerst drie uur douche en alles eten wat ik heb gemist! (Mam, ik zal je een boodschappenlijstje sturen!)

Een hele dikke kus,

Liz

Lieve allemaal,

Weer een weekend voorbij, dus weer tijd voor een blog. Iets later als normaal, maar dat komt omdat ik eigenlijk niet zo gek veel te vertellen heb.

Vorige week was weer een korte weekvan maandag tot donderdagzijn we weer naar Suluya gegaan elke dag. Niet eens om les te geven, maar om de kinderen te vermaken. Leuke dingen hebben we met ze gedaan! We hadden de grote prinsessen vloerpuzzel meegenomen maandag. Alleen ze snapte er helemaal niks van. Volgensmij hadden ze nog nooit een puzzel gezien. Want hoezo staat de afbeelding op de doos en ligt hij in stukjes erin? Uiteindelijk hebben Sascha en ik hem dus gemaakt met niet heel veel succes op een zand-vloer maar goed. Nu weten ze in ieder geval wel wat de bedoeling ervan is.

Dinsdag hadden we een stapel papieren, stiften en kleurpotloden meegenomen. Heerlijk vinden ze dat om lekker te kleuren. Wat moesten ze tekenen? Hun droomhuis, maar hoe leg je dat uit als ze geen Engels kunnen.. Het werd dus maar zichzelf. En de prachtigste tekening kwamen daaruit. Nadat we ze met moeite allemaal een plek, een papier en een potlood hadden gegeven natuurlijk. Voor ons weer een heerlijk voldaan gevoel als ze allemaal zitten te tekenen, ze kúnnen wel lief en rustig zijn.

Woensdag hadden we een mini-weekend-dag we gingen 's ochtends namelijk naar Bolga. Het was markt. We moesten geld pinnen voor onze gastmoeder en nog een souveniertje scoren. Maar wow, hoeveel mensen en hoeveel eten kan er wel niet bij elkaar gepropt staan. Typische Afrikaanse markt. Heel leuk om een keer te zien.

Nagellak stond er donderdag op de planning, en dat namen we dus ook mee. Na wat in de lesboekjes gekeken te hebben met de kinderen. (Elk plaatje dat je tegen komt moet je zeggen hoe het heet en dan 1000x dezelfde). Pakte we de nagellak eruit. Gelijk stormde iedereen op ons af, dit hadden ze dus al vaker gezien. Al de handjes werden in ons gezicht geduwd, maar gewoon rustig met de eerst beginnen. We gaven ze allemaal 1 gelakte hand met allemaal verschillende kleur nageltjes. Geweldig vonden ze het. Zowel de meisjes als de jongens! Nadat ze zelf hun nagels hadden laten doen bij ons. Kwamen ze meteen aan met hun jongere broertje of zusje, die moesten dat ook natuurlijk of ze jou wilde of niet. Super leuk was het. De kinderen waren helemaal happy met hun gekleurde nagels en lieten ze dan ook trots aan de andere in het dorp zien.

Toen was de week alweer voorbij en stond er weer een weekendtrip op de planning. Een weekend naar Techiman wilde we. Janet had geregeld dat de bus in Wulugu zou stoppen zodat we hier meteen op konden stappen. Vrijdag zaten wij om half 12 dus keurig te wachten tot hij zou komen. We hadden natuurlijk verwacht dat hij wat later zou komen. Maar om half 3 was hij er nog steeds niet.. 3 uur wachten, we waren het zat. Ook wisten we dat als hij nu wel zou komen dan zouden we 's avonds laat pas aankomen. Dan zouden we nog naar Nkakoranza moeten en vanuit daar nog naar 'hand in hand', waar we misschien een slaapplek hadden. Geen fijn idee, dus gaven we het op. Tot mijn verbazing bleef ik er heel positief onder. Ik had dit stiekem al aan zien komen. Maar ondanks dat het ontzettend balen is, zag ik er het goede van in (Dat zou ik eerst nooit doen). Nu hadden we een lekker weekendje niks. En dat hebben we ook echt gehad. We hebben lekker uitgeslapen, in hoeverre dat lukt. Gewoon lekker boekje gelezen, foto's uitgezocht en op bed gehangen. Ook zijn we flink gaan liggen bakken. Met de bandjes naar beneden, want na elke dag de trip naar Suluya staan onze hempjes er heel duidelijk in. (En zo kun je in Nederland geen bikini aan!). Echt een vakantie gevoel hadden we! We kwamen er ook pas dit weekend achter hoe warm het eigenlijk wel niet is. Elke dag boven de 40 graden. Dat verklaart een hoop. 's Ochtends aan het ontbijten tot 's avonds in ons bedje onder de ventilator zweten we ons helemaal de rambam. Want als het zo warm is, wat zou dan wel niet de gevoelstemperatuur zijn met zo weinig wind hier? Daarin is het ook echt veel verandert met toen we hier net waren. Toen hadden we het nog koud 's ochtends en zweette we geen druppel. We zitten nu midden in het droogseizoen.

De eerste dagen van deze week zitten er al weer op. Genoten heb ik weer. Hoe vaker we naar Suluya gaan, hoe leuker ik het ga vinden. De kinderen ga je beter leren kennen en hun jou. Zo wordt ik al helemaal gelukkig als we op de motor aan komen en alle kinderen naar ons toe rennen en gillen. Je ziet dan alleen maar lachende gezichtjes. Daar voor ben ik hier! Ook is het zo mooi om te zien dat het ergste rotjochie op het begin, nu een van de leerlingen is die echt iets wilt leren. Hij komt nu zelf met een boek aanzetten als we even op onze stoel zitten. Daarnaast zijn we er achter gekomen dat de kale hoofdjes geen ziekte is. De eerste keer dat we bij het weeshuis waren schrokken we heel erg. We zagen ook veel kinderen met echt helemaal kale hoofdjes. Wij dachten dat is niet goed, dat moet wel iets zijn. Maar nu af en toe is de kapper weer langs geweest en zijn een aantal al hun haren kwijt. Ze scheren hun hoofdhaar hier echt tot de huid helemaal af. Gelukkig geen enge ziekte dus!

Nog maar 2,5 week hier in Wulugu. De tijd vliegt!

Een hele dikke kus,

Liz

Weer een weekje voorbij. Het wordt langzamerhand allemaal normaal. Dit is mijn thuis geworden. Ik moet dus goed nadenken over de dingen die eigenlijk niet zo normaal zijn, om aan jullie te vertellen. Over dat deze week bijvoorbeeld voor het eerst de stroom hier is uitgevallen 's avonds en we dus weer een zweet nacht hebben gehad. Ik had verwacht dat het veel vaker zou gebeuren hier, want in het zuiden was dat zeker om de dag.

Ook zie je hier veel jongens hand in hand lopen zonder dat ze homoseksueel zijn. Hier is het de normaalste zaak van de wereld, in Nederland heeft iedereen meteen hun oordeel klaarstaan. Daarnaast blijft het indrukwekkend hoe de vrouwen al die spullen op hun hoofd mee nemen. Ik realiseer het me soms niet eens meer. Maar bizar wat een kilo's hun nek moet dragen. Stapels zijn het. Maar ook al is het maar een klein ding, dat zetten ze op hun hoofd, gewoon alles. Verder de mensen hier zijn heel erg behulpzaam. Ze zijn misschien niet altijd heel vriendelijk en alleen maar op je geld uit, maar als je op het station alleen al zegt waar je heen moet wijzen ze je meteen de weg. Of Ghanese mensen zo vriendelijk zijn kun je dus van twee kanten bekijken. Dat ze je zo erg voor de gek houden steeds, vind ik al erg genoeg.

Deze schoolweek duurde maar 3 daagjes. Maandag hadden we vrij gekregen om bij te komen van het weekend. Heel erg fijn zo'n dagje nikse! De volgende dagen gingen we wel weer naar Suluya en deze week hebben we eigenlijk geen les gegeven maar meer met die kinderen gespeeld. Sascha heeft een hele koffer vol met speelgoed meegenomen, geweldig natuurlijk. Elke dag nemen we dus iets mee waar we met die kinderen uit spelen. Vaak is er dus niet eens meer tijd voor les. Zo is het elke dag ook anders. We doen andere dingen en de kinderen zijn ook weer elke dag anders. Ook komen sommige soms niet opdagen of heb je opeens nieuwe gezichten er tussen zitten. Hoe langer ik hier zit, hoe leuker ik het vind om daar elke dag heen te gaan. Een band opbouwen met die kinderen kan niet echt en dat wil ik ook niet. Maar je leert wel hun karakters kennen door alleen al de manier waarop ze iets doen. Een gesprek voeren gaat niet, dus je moet het allemaal zien.

Vrijdag vertrokken we alweer voor ons weekend. Mole National Park stond op de planning. Het was niet zo heel ver reizen. Twee uurtjes naar Tamale en vanuit daar drie uurtjes naar Larabanga. Eind van de middag kwamen we daar dus weer aan. We sliepen in het guesthouse vlak bij het park. Niet in het hotel van Mole zelf, want dat scheelde nog wel een aantal centen. En hier hadden we ook een bed dus. Ook hadden we hier onze eerste, echte, normale, stromende douche. Er kwam wel maar een pisstraaltje uit, maar het kwam uit een douchekop! We werden 's avonds mee uiteten gevraagd door twee jonge expats uit India. Die waren daar bezig om een hotel op te bouwen. Helemaal prima natuurlijk. Wij zeggen geen nee tegen een heerlijk gratis diner haha! Het was nog best gezellig ook en hebben zo veel gehoord over de Indiase cultuur. Daar heb je zelf toch ook altijd een typisch beeld van wat achteraf dan helemaal niet klopt.

Met een volle maag gingen we dus ons bed in om de volgende ochtend vroeg klaar te staan voor de safari. De jeep safari was onwijs duur voor met zijn tweeën, dus besloten we de walk-safari te doen. Zo had je wel veel minder kans om dieren te zien, maar goed we hadden er ook maar geen verwachtingen van. Op onze teenslippers begonnen wij de safari. Opeens dwars rechts afslaan midden de boesch in. Eerst zagen we helemaal niks bijzonder en was het alleen maar kale bomen om je heen. Maar de gids was goed aan het luisteren en hoorde iets verderop. En ja hoor, een olifant stond daar rustig uit een boom te eten. We moesten heel stil zijn, want deze was blijkbaar agressief. Hoe verder we liepen hoe mooier het werd en hoe meer we zagen. Olifanten, heel veel soorten antilopen, aapjes en zelfs een krokodil. Het was heel bizar, want we liepen gewoon midden in de vlaktes waar die wilde beesten leven. Super mooi uitzicht was het. We hebben heel erg geluk gehad met onze walk-safari, het was echt onwijs gaaf!

Toen weer onze terug weg naar huis. Doordat de safari zo vroeg was kwamen we mooi voor het donker nog thuis. Wel werd ik erg ziek, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten want alles moest eruit. Het was de volgende ochtend dan ook helemaal over. Zondag hadden we dan ook nog een lekker rustdagje. Alle foto's uitzoeken, dagboek bijwerken, wassen, mails en blog schrijven. Je hebt genoeg te doenop zo'n dag.

Nu begint de volgende week weer. We zijn al weer druk het volgend weekend aan het plannen. Nog 4 weekjes hier in Wulugu, nog 1 maandje. Zo bizar dat het zo snel gaat. Ik heb heel veel zin om naar huis te gaan, maar ik ben hier nog niet klaar. Dus ik houd het zeker nog wel even vol en samen met Sascha moet dat al helemaal lukken!

Dikke kus,

Liz

De les week was weer goed, fijn en super snel. Ik heb de kinderen weer wat meer dingetjes geleerd. Doordat we de klas hadden opgesplitst in twee klassen kon ik iets beter de kleinere kinderen bereiken. Alle grote bij Sascha in de klas en alle jonge kindjes bij mij. Hier zijn er weer maar een paar die opletten natuurlijk, maar dat zijn wel weer andere kinderen dan dat je heel de groep bij elkaar hebt. De jonge kinderen kunnen het zo veel beter volgen en kon ik ze echt wat leren. Ik begon met de cijfers weer en testte een beetje uit wat ze konden. Heel typisch, 1+1/1+2/1+3 weten ze meteen als je het hardop zegt. Maar als je dan het cijfer 3 midden op het bord schrijft roepen ze two! Ze leren hier alles in rijtjes in hun hoofd. Met kleine sommetjes gaat dat nog maar je kunt niet alle sommen uit je hoofd leren. Dat merkte ik in het zuiden ook. Dingen in rijtjes in hun hoofd stampen, dat is de Ghanese manier van lesgeven. Ik heb wat te doen dus!

Het weekend was al snel, want vrijdag vertrokken Sascha en ik al naar Bolgatanga. Waar uiteindelijk de bus al vertrokken bleek te zijn en we weer terug konden. Die avond zijn we weer terug gegaan hebben daar geslapen om vervolgens vroeg in demorgen om 5 uurwel de bus naar Wa te kunnen nemen. Op tijd een trotro hier krijgen is namelijk echt heel moeilijk. In het zuiden rijden ze constant op en neer, hier rijd er een keer in de twee uur. Heel lang hebben we dus ook moeten wachten langs de weg, maar dat hoort erbij. Zaterdag gingen we dan dus echt. Een hele lange busreis naar Wa van 10 uur lang. Van Wa weer naar Wechiau om daar te slapen en de volgende ochtend een rivier safari te doen. We zijn veel langer onderweg geweest dan dat we daadwerkelijk iets hebben gedaan, maar dat is het waard. Gewoon al het ergens anders zijn, met andere vrijwilligers in het pikke donker nog koken en het plassen in de grasvlaktes is al een avontuur. Je kan je ook niet voorstellen hoe vies je hier al wel niet wordt van alleen in een bus zitten, dus wilde we die avond wel douche. Maar niet in dat vieze, enge, vervallen hokje. Dus gewoon naakt op een plateau, onder de sterrenhemel, in de grasvlakte, omringt door hutjes, met gezelschap van een vos, je emmer water over je heen gooien, nog een dansje om droog te worden en tadaa wij 'voelde' ons weer schoon!

's Ochtends gingen we de rivier safari doen. In een kano over de Black Volta rivier, waar we de nijlpaarden nog een stukje boven het water uitzagen komen. Heel erg mooi! En toen onze terug weg weer naar huis. Dit keer niet langs Bolgatanga maar via Tamale. De weg daar naar toe was veel beter en dat scheelde dan ook meteen de helft, om half 8 waren we daar. Wel waren we pasom 1 uur's nachts weer thuis in Wulugu, want ja wie wil er nou op eenzondagavonddaarheen. Het duurde dus ontzettend lang tot de trotro vol was en we dus konden vertekken. Maar we zijn weer veilig thuis gekomen, met veel nieuwe indrukken. Alleen al het in de bussen en trotros zitten vind ik al leuk. Je ziet zoveel om je heen. De weg van Bolgatanga naar Wa was droog, zand en kaal. Maar de weg van Wa naar Tamale was al veel groener. Niet zo groen als helemaal in het zuiden, maar je ziet het verschil al duidelijk. Overal in dit land is het wel weer anders. Het uitzicht, de taal, het geloof, de omgeving. Dat maakt het reizen hier zo leuk!

Ik vind het heel fijn dat we de weken af kunnen wisselen met weer een ander weekend. Dat we weg kunnen en iets anders kunnen zien. Ik vind het doordeweeks naar de school heel erg leuk. Geweldig om die kinderen iets te leren en te zien dat ze al met zoiets kleins zo blij zijn. Ook om hun cultuur te zien en daar dingen van te leren. Je gaat over alles anders na denken. Dat gebeurt ook als je in het weekend weg bent. Dan sta je er alleen voor, moet je zelf uitzoeken hoe je ergens komt en zie je weer een ander stukje. Ik ben aan deze reis begonnen puur voor mezelf. Om volwassen, zelfstandig, onafhankelijk en positief te worden. En ik merk ook meteen door zonder enige moeite te doen bereik je dat hier ook. Gewoon door de dingen die je ziet, emoties die je voelt en doordat je thuis zo mist, wordt je anders. Alleen maar positief. Natuurlijk ben ik hier ook voor de kinderen en voelt het onwijs goed als ik hun iets heb geleerd. Maar daar ben ik hier niet voor. Gelukkig denkt Sascha daar hetzelfde over en kunnen we daar goed over praten. Het is fijn dat ik ook merk dat ik zelfstandiger wordt hier, ik bereik er dus wel mee wat ik wilde bereiken. Wij noemen het onze therapie!

Dikke kus,

Liz

Lieve mensen,

De eerste week zit er al op hier! Met ups en downs natuurlijk. Onze eerste schooldagen gingen heel goed. Het was wennen en de eerste dag hebben we nog niet echt iets gedaan. Maar toen we voor de dinsdag onze lessen hadden voorbereid ging de lesdag snel. We zijn daar ook helemaal niet lang. Maar 2 uurtjes geven we les en dan gaan we weer terug. Dat is meer dan genoeg hoor, want de kinderen hebben het dan gehad en wij eigenlijk ook. Alle kinderen van het weeshuis zitten bij ons in de klas met nog een paar kinderen van het dorp. Dus we hebben rond de 45 kinderenvan 2 tot 10jaar ongeveer. Heel veel doen er natuurlijk niet mee. Beginnen wel in de klas maar na 5 minuten lopen ze al weer naar buiten. Dat ben ik al gewend hier in Afrika. Ik concentreer me dan ook echt alleen op de kinderen die echt mee doen. We kwamen er achter dat ze al best veel weten. Ze kennen de cijfers, ze kunnen optellen. Toch zijn we alles vanaf het begin aan het doen, want de kleintjes krijgen zo alles mee. Je ziet dat ze iedereen na aan het zeggen zijn en ook met hun vingers aan het spelen zijn. Ze snappen het niet, maar zijn er wel mee bezig en dat doet mij al een voldoening. Ook zagen we dat ze wel gewoon eten krijgen na de lessen. Janet, mijn gastmoeder, kwam erna ook haar excuses aanbieden dat die vrouw dat tegen ons had gezegd. Niemand verwacht dat wij het eten kopen, gelukkig!

De dag erna was wat minder. Toen hadden Sascha en ik gewoon een dipdag. We hadden tijd over na het lesgeven en omdat we in een ander dorpje zijn moet je wachten tot onze Mohammed ons weer komt halen. Dat wachten maakt je gevoel er niet beter op. Dan heb je het gewoon gehad. Na zo'n ochtend naar Suluya ben je ook echt helemaal uitgeput. Doordat we drie kwartier onderweg zijn gaat de tijd wel heel snel. Dus dan lunchen we, zitten we in de zon, douche we, eten we weer, doen we een spelletje en gaan we slapen. Het eten is trouwens wel goed. Het is te vergelijken met wat ik in het zuiden krijg. Veel indomi (noodles), rijst, yam (soort aardappel) en danbijna allemaalmet tomatenpuree Het is wel te eten haha. Vrijdag hadden we frietjes gemaakt, van echte aardappel! Heerlijk!! De kilo's vliegen er wel aan hier, door al de koolhydraten die ik eet en de hoeveelheden olie ik binnen krijg. Dus als ik terug kom: gezond eten en heel veel sporten! (Na dat ik alles heb gegeten wat ik hier zo mis)

Dit weekend gingen we zaterdag naar Paga, een dorpje in het bovenste puntje van Ghana. Niet ver van ons vandaan. (Een uurtje naar Bolgatanga en dan een half uurtje naar Paga) In de trotro zag ik eigenlijk pas goed het verschil tussen het noorden en het zuiden. Hier is het landschap om je heen heel droog, stoffig en kaal en in het zuiden zie je alleen maar fel groen om je heen, allerlei soorten tropische bomen. Dat is wel mooi, om dat verschil nu te zien hoe anders het eruit kan zien binnen een land. Maar we bezochten in Paga de krokodillen pond. En jaa, ik heb ze aangeraakt en zelfs opgezeten! Erg stoer vonden we dat natuurlijk. Daarna gingen we naar het slavenkamp 45 minuutjes lopen er vandaan. Dat was heel interessant. We zagen waar ze verbleven, waar ze aten, ze gestraft en verkocht werden. Ook was er een hele heilige steen die op welke plek je er ook op sloeg een ander geluid maakte. We kregen een demonstratie en mochten zelf ook proberen. Heel leuk om te zien en te doen. Ook hoe serieus die mensen dat wel niet vinden of de natuur of god dat heeft gemaakt?

De zondag gingen we naar Sirigu ook een plaatsje dichtbij Bolgatanga. Eerst heel lang wachten op een trotro vanaf hier. Het is niet net zoals in het zuiden dat er heel veel trotros op en neer gaan. Nee, na een uur kwam de eerste pas voorbij. In Sirigu kon je de potten, manden en muurschilderingen van SWOPA zien. Een organisatie die vrouwen de kans geeft om te leren potten bakken en daar mee hun geld te verdienen. Zodat ze niet naar de grote steden hoeven om daar met grote schalen eten op hun hoofd door de straten te lopen om het te verkopen. Hele mooie stukken zagen we en ze lieten ook zien hoe ze dat maakte, super knap! Ons weekend was dus weer volgepland met kleine tripjes en ging zo dan ook snel voorbij. Morgen begint de gewone schoolweek weer en ik heb er zin in!

Dikke kus,

Liz

Ps. Hier is mijn geboortedag-naam niet adua, maar Taní. De mensen hier zijn weer van een andere tribe en hebben dus ook een hele andere taal. De woordjes die ik in het zuiden had geleerd (niet dat dat er veel waren), heb ik hier dus helemaal niets aan.