Lieve mensen,
Weer een weekje voorbij. Het wordt langzamerhand allemaal normaal. Dit is mijn thuis geworden. Ik moet dus goed nadenken over de dingen die eigenlijk niet zo normaal zijn, om aan jullie te
vertellen. Over dat deze week bijvoorbeeld voor het eerst de stroom hier is uitgevallen 's avonds en we dus weer een zweet nacht hebben gehad. Ik had verwacht dat het veel vaker zou gebeuren hier,
want in het zuiden was dat zeker om de dag.
Ook zie je hier veel jongens hand in hand lopen zonder dat ze homoseksueel zijn. Hier is het de normaalste zaak van de wereld, in Nederland heeft iedereen meteen hun oordeel klaarstaan. Daarnaast
blijft het indrukwekkend hoe de vrouwen al die spullen op hun hoofd mee nemen. Ik realiseer het me soms niet eens meer. Maar bizar wat een kilo's hun nek moet dragen. Stapels zijn het. Maar ook al
is het maar een klein ding, dat zetten ze op hun hoofd, gewoon alles. Verder de mensen hier zijn heel erg behulpzaam. Ze zijn misschien niet altijd heel vriendelijk en alleen maar op je geld uit,
maar als je op het station alleen al zegt waar je heen moet wijzen ze je meteen de weg. Of Ghanese mensen zo vriendelijk zijn kun je dus van twee kanten bekijken. Dat ze je zo erg voor de gek
houden steeds, vind ik al erg genoeg.
Deze schoolweek duurde maar 3 daagjes. Maandag hadden we vrij gekregen om bij te komen van het weekend. Heel erg fijn zo'n dagje nikse! De volgende dagen gingen we wel weer naar Suluya en deze week
hebben we eigenlijk geen les gegeven maar meer met die kinderen gespeeld. Sascha heeft een hele koffer vol met speelgoed meegenomen, geweldig natuurlijk. Elke dag nemen we dus iets mee waar we met
die kinderen uit spelen. Vaak is er dus niet eens meer tijd voor les. Zo is het elke dag ook anders. We doen andere dingen en de kinderen zijn ook weer elke dag anders. Ook komen sommige soms niet
opdagen of heb je opeens nieuwe gezichten er tussen zitten. Hoe langer ik hier zit, hoe leuker ik het vind om daar elke dag heen te gaan. Een band opbouwen met die kinderen kan niet echt en dat wil
ik ook niet. Maar je leert wel hun karakters kennen door alleen al de manier waarop ze iets doen. Een gesprek voeren gaat niet, dus je moet het allemaal zien.
Vrijdag vertrokken we alweer voor ons weekend. Mole National Park stond op de planning. Het was niet zo heel ver reizen. Twee uurtjes naar Tamale en vanuit daar drie uurtjes naar Larabanga. Eind
van de middag kwamen we daar dus weer aan. We sliepen in het guesthouse vlak bij het park. Niet in het hotel van Mole zelf, want dat scheelde nog wel een aantal centen. En hier hadden we ook een
bed dus. Ook hadden we hier onze eerste, echte, normale, stromende douche. Er kwam wel maar een pisstraaltje uit, maar het kwam uit een douchekop! We werden 's avonds mee uiteten gevraagd door twee
jonge expats uit India. Die waren daar bezig om een hotel op te bouwen. Helemaal prima natuurlijk. Wij zeggen geen nee tegen een heerlijk gratis diner haha! Het was nog best gezellig ook en hebben
zo veel gehoord over de Indiase cultuur. Daar heb je zelf toch ook altijd een typisch beeld van wat achteraf dan helemaal niet klopt.
Met een volle maag gingen we dus ons bed in om de volgende ochtend vroeg klaar te staan voor de safari. De jeep safari was onwijs duur voor met zijn tweeën, dus besloten we de walk-safari te doen.
Zo had je wel veel minder kans om dieren te zien, maar goed we hadden er ook maar geen verwachtingen van. Op onze teenslippers begonnen wij de safari. Opeens dwars rechts afslaan midden de boesch
in. Eerst zagen we helemaal niks bijzonder en was het alleen maar kale bomen om je heen. Maar de gids was goed aan het luisteren en hoorde iets verderop. En ja hoor, een olifant stond daar rustig
uit een boom te eten. We moesten heel stil zijn, want deze was blijkbaar agressief. Hoe verder we liepen hoe mooier het werd en hoe meer we zagen. Olifanten, heel veel soorten antilopen, aapjes en
zelfs een krokodil. Het was heel bizar, want we liepen gewoon midden in de vlaktes waar die wilde beesten leven. Super mooi uitzicht was het. We hebben heel erg geluk gehad met onze walk-safari,
het was echt onwijs gaaf!
Toen weer onze terug weg naar huis. Doordat de safari zo vroeg was kwamen we mooi voor het donker nog thuis. Wel werd ik erg ziek, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten want alles moest eruit. Het
was de volgende ochtend dan ook helemaal over. Zondag hadden we dan ook nog een lekker rustdagje. Alle foto's uitzoeken, dagboek bijwerken, wassen, mails en blog schrijven. Je hebt genoeg te doenop
zo'n dag.
Nu begint de volgende week weer. We zijn al weer druk het volgend weekend aan het plannen. Nog 4 weekjes hier in Wulugu, nog 1 maandje. Zo bizar dat het zo snel gaat. Ik heb heel veel zin om naar
huis te gaan, maar ik ben hier nog niet klaar. Dus ik houd het zeker nog wel even vol en samen met Sascha moet dat al helemaal lukken!
Dikke kus,
Liz