Deel twee van mijn Ghana-reis is ook afgesloten. Wow, hoe snel is dat wel niet gegaan zeg! Ik kan nu al niet meer geloven dat ik daar echt twee maanden ben geweest. Maar wat was het super! Onze laatste week hebben we alleen maar leuke dingen gedaan met de kinderen. We hebben alles uitgedeeld wat Sascha en Elise mee hadden. Één grote chaos natuurlijk. We hebben ze allemaal ook loom-bandjes leren maken. Elise had super veel van die elastiekjes mee die we erna dus uitdeelde. Wat leerde ze dat snel zeg! En hoe leuk vonden ze het wel niet. Ze hadden nu echt iets te doen. Dat was ook wel een fijn idee, dat die kinderen iets leuks te doen hebben ook als we weg zijn. Al het speelgoed van Sascha werd ook uitgedeeld en we hadden heel veel ballonnen opgeblazen. Het was feest! Ook voor de moeders van het dorp. Die dan alles mee willen nemen voor hun eigen kinderen. Heel ondankbaar zijn de mensen hier. Ze snappen niet dat het voor de kinderen in het weeshuis is en willen alles zelf. Dat is echt wel erg om te zien, maar we hebben ons best gedaan. En Sas en Elise natuurlijk súper dat ze zoveel mee hadden genomen.

Vrijdag was het dan tijd om te gaan. 's Ochtends konden we rustig onze koffer inpakken, want 'smiddags werden we pas naar Walewale gebracht. Nog even douche en onze laatste lunch. Toen was het tijd. Een dikke knuffel aan janet en Francis, toen reden we weg. Heel raar dat je daar dan nooit meer terug komt. Twee maanden was dat gewoon je thuis en nu ga je voor goed weg. Bizar! Maar ik vond het niet erg haha. In Walewale moesten we natuurlijk wachten. We vertrokken uiteindelijk om kwart over 4 's middags. We hadden een hele goede bus en we konden met zijn drietjes op de achterbank, dus dat was al helemaal fijn. De reis begon. Gelukkig heb ik helemaal geen probleem met in de bus of auto zitten. Ik doe me ogen dicht en ze pas weer open als ik er ben. De tijd ging dus ook super snel. We waren sneller in Accra dan verwacht. Om half 6 kwamen we al aan. Ongeveer 13 uurtjes over gedaan. Valt hartstikke mee! De heen weg was 15 uur en dat was al snel. We werden meteen naar het hostel gebracht door de taxi en daar vielen we eigenlijk al snel in slaap. Na een uurtje geslapen werden we al weer wakker. Na veel gedoe hadden we eindelijk contact met Tina en legde ze ons uit hoe we bij het Art Centre kwamen. Er moesten namelijk nog souvenirs gekocht worden! Dat was allemaal goed gegaan en zijn we heel de dag weer op pad geweest. Één nachtje sliepen we in het hostel enzondagochtendwas het dan eindelijk weer zo ver.

De trotro terug naar Helping hand! Toen we de poort in liepen kwamen alle kindjes al op ons afgerend 'Liz! Liz! Liz! Liz is back!' Werd er overal geroepen. Alle kindjes weer knuffelen en ze waren echt oprecht blij me weer te zien. Het was zo'n fijn welkom. Ik voelde me al meteen weer helemaal op mijn plekje. Ben nu al zó blij dat ik had besloten me laatste twee weekjes terug te gaan. Ik ben weer bij me schatjes terug! Ook het eerste wat ik tegen ze zei was dat ik maar twee weekjes bleef en daarna niet meer terug kom. Ze wisten ook allemaal dat ik in het noorden zat en niet dat ik vanuit Nederland weer terug kwam. De oudere waren heel erg geïnteresseerd in het noorden. Ze hadden allemaal vragen over hoe het daar was en uitzag. Ik heb ze dus ook maar verteld dat ze heel blij mogen zijn dat ze hier in het zuiden wonen. Je merkt dan meteen hoe fijn het wel niet is dat die kinderen hier Engels kunnen praten. Dat scheelt zóveel! Ze herkende me dus allemaal nog heel goed. Me klasje was heel goed opgevangen 3 weekjes na dat ik weg was door een Zweedse jongen. De jongen mag uiteindelijk niet in het weeshuis komen wonen. De eigenaar van Helping hand heeft geweigerd, want het koste haar blijkbaar te veel moeite (Echt heel sneu!). En Yaw is super veel gegroeid. In lengte, maar ook in doen en laten. Hij reageert meteen als je zijn naam roept en hij begint met zijn eerste woordjes. Dat is zo mooi om te zien. Ik weet nog toen ik hier de eerste keer kwam, lag hij alleen maar op de grond te huilen. Nu lóópt hij lachend rond! Verder is het net alsof ik niet weg ben geweest.

Sascha en Elise zijn ook aan hun rondreis begonnen. Het was echt heel raar om afscheid te nemen. Ik heb toch twee maanden lang met sas geleefd. Twee maanden onafscheidelijk geweest. En dan nu een op andere dag zijn we niet meer bij elkaar. Wordt even wennen deze twee weekjes in me eentje in bed wakker worden. Ik ga der missen hoor, maar over een maandje zie ik haar al weer in Nederland, dat is al afgesproken!

Mijn áller laatste weekjes gaan hier in. Ik hoop dat ze snel gaan, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik heb onwijs veel zin om naar huis te gaan, maar ik weet dat ik hier dan nooit meer terug kom. Nog eventjes héél erg genieten dus!

Een hele dikke kus,

Liz