Therapie
26 jan. 2015
🇬ðŸ‡
vanuit Ghana
Lieve allemaal,
Daar ben ik weer met een verhaaltje. Jeetje, wat gaat de tijd eigenlijk snel. Ik nog 5 weken zit ik hier in Wulugu en dan nog maar 2 weekjes terug naar Helping hand. Het voelt alsof het nog maar
heel kort is.
De les week was weer goed, fijn en super snel. Ik heb de kinderen weer wat meer dingetjes geleerd. Doordat we de klas hadden opgesplitst in twee klassen kon ik iets beter de kleinere kinderen
bereiken. Alle grote bij Sascha in de klas en alle jonge kindjes bij mij. Hier zijn er weer maar een paar die opletten natuurlijk, maar dat zijn wel weer andere kinderen dan dat je heel de groep
bij elkaar hebt. De jonge kinderen kunnen het zo veel beter volgen en kon ik ze echt wat leren. Ik begon met de cijfers weer en testte een beetje uit wat ze konden. Heel typisch, 1+1/1+2/1+3 weten
ze meteen als je het hardop zegt. Maar als je dan het cijfer 3 midden op het bord schrijft roepen ze two! Ze leren hier alles in rijtjes in hun hoofd. Met kleine sommetjes gaat dat nog maar je kunt
niet alle sommen uit je hoofd leren. Dat merkte ik in het zuiden ook. Dingen in rijtjes in hun hoofd stampen, dat is de Ghanese manier van lesgeven. Ik heb wat te doen dus!
Het weekend was al snel, want vrijdag vertrokken Sascha en ik al naar Bolgatanga. Waar uiteindelijk de bus al vertrokken bleek te zijn en we weer terug konden. Die avond zijn we weer terug gegaan
hebben daar geslapen om vervolgens vroeg in demorgen om 5 uurwel de bus naar Wa te kunnen nemen. Op tijd een trotro hier krijgen is namelijk echt heel
moeilijk. In het zuiden rijden ze constant op en neer, hier rijd er een keer in de twee uur. Heel lang hebben we dus ook moeten wachten langs de weg, maar dat hoort erbij. Zaterdag gingen we dan
dus echt. Een hele lange busreis naar Wa van 10 uur lang. Van Wa weer naar Wechiau om daar te slapen en de volgende ochtend een rivier safari te doen. We zijn veel langer onderweg geweest dan dat
we daadwerkelijk iets hebben gedaan, maar dat is het waard. Gewoon al het ergens anders zijn, met andere vrijwilligers in het pikke donker nog koken en het plassen in de grasvlaktes is al een
avontuur. Je kan je ook niet voorstellen hoe vies je hier al wel niet wordt van alleen in een bus zitten, dus wilde we die avond wel douche. Maar niet in dat vieze, enge, vervallen hokje. Dus
gewoon naakt op een plateau, onder de sterrenhemel, in de grasvlakte, omringt door hutjes, met gezelschap van een vos, je emmer water over je heen gooien, nog een dansje om droog te worden en tadaa
wij 'voelde' ons weer schoon!
's Ochtends gingen we de rivier safari doen. In een kano over de Black Volta rivier, waar we de nijlpaarden nog een stukje boven het water uitzagen komen. Heel erg mooi! En toen onze terug weg weer
naar huis. Dit keer niet langs Bolgatanga maar via Tamale. De weg daar naar toe was veel beter en dat scheelde dan ook meteen de helft, om half 8 waren we daar. Wel waren we pasom 1 uur's nachts weer thuis in Wulugu, want ja wie wil er nou op eenzondagavonddaarheen. Het duurde dus ontzettend lang
tot de trotro vol was en we dus konden vertekken. Maar we zijn weer veilig thuis gekomen, met veel nieuwe indrukken. Alleen al het in de bussen en trotros zitten vind ik al leuk. Je ziet zoveel om
je heen. De weg van Bolgatanga naar Wa was droog, zand en kaal. Maar de weg van Wa naar Tamale was al veel groener. Niet zo groen als helemaal in het zuiden, maar je ziet het verschil al duidelijk.
Overal in dit land is het wel weer anders. Het uitzicht, de taal, het geloof, de omgeving. Dat maakt het reizen hier zo leuk!
Ik vind het heel fijn dat we de weken af kunnen wisselen met weer een ander weekend. Dat we weg kunnen en iets anders kunnen zien. Ik vind het doordeweeks naar de school heel erg leuk. Geweldig om
die kinderen iets te leren en te zien dat ze al met zoiets kleins zo blij zijn. Ook om hun cultuur te zien en daar dingen van te leren. Je gaat over alles anders na denken. Dat gebeurt ook als je
in het weekend weg bent. Dan sta je er alleen voor, moet je zelf uitzoeken hoe je ergens komt en zie je weer een ander stukje. Ik ben aan deze reis begonnen puur voor mezelf. Om volwassen,
zelfstandig, onafhankelijk en positief te worden. En ik merk ook meteen door zonder enige moeite te doen bereik je dat hier ook. Gewoon door de dingen die je ziet, emoties die je voelt en doordat
je thuis zo mist, wordt je anders. Alleen maar positief. Natuurlijk ben ik hier ook voor de kinderen en voelt het onwijs goed als ik hun iets heb geleerd. Maar daar ben ik hier niet voor. Gelukkig
denkt Sascha daar hetzelfde over en kunnen we daar goed over praten. Het is fijn dat ik ook merk dat ik zelfstandiger wordt hier, ik bereik er dus wel mee wat ik wilde bereiken. Wij noemen het onze
therapie!
Dikke kus,
Liz
Reacties
Reacties
26 jan. 2015, 18:29
Fijn om te horen dat het goed gaat en dat de tijd heel snel gaat. In een kano over een rivier, wat leuk zie de dieren in het echt en niet op een bildscherm. Ik wacht op je volgende verhaal, vindt ze heel leuk.
26 jan. 2015, 19:33
Lieve meid. Ik merkte ook aan de telefoon dat je therapie gaat werken! Wat zullen wij nog meer van je kunnen genieten als je terug bent. Nog maar 7 weken en dan staat de bruine boterham met kaas, sla en mayonaise klaar! Dikke kus
26 jan. 2015, 20:48
Hoi Liz,
Weer met plezier en respect je verhaal gelezen. Wat heb jij al veel meegemaakt!
27 jan. 2015, 10:43
Weer zo leuk om te lezen zussie!!
27 jan. 2015, 20:37
Mooi verhaal ... mooie therapie ... mooie 'meid' :)
28 jan. 2015, 18:12
Hallo Liz . Met aandacht je verhaal gelezen en ik vind het fijn dat jullie samen lief en leed delen. Wat zijn jullie kanjers.
29 jan. 2015, 17:10
Stoer hoor nichtje!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
