lieve mensen,

Ten eerste wat ontzettend leuk al die reacties, dat doet me echt heel erg goed! Daar krijg ik extra energie van en extra moed om door te gaan (dus blijven doen!). Mijn internet usb-stick werkt, dus kan nu zonder naar het internetcafe te hoeven verhalen plaatsen en hopelijk ook skype!

Ik ben inmiddels in het weeshuis Helping Hand childrens care. Woensdag middag kwamen we hier aan, na een kleine reis. Toen we uit de auto stappen kon je gewoon niet meer verder lopen door alle kinderen die op je afstormde. Het eerste wat ze allemaal vroegen was: 'what is your name?' en daarna meteen 'Are you gonna stay?'. Ik zei meteen yes, maar heb daar later nog eens overnagedacht. Het enige wat die kinderen zien is mensen komen en gaan. Hun eigen ouders hebben hun verlaten en hier gebeurt precies hetzelfde met ze. Natuurlijk alle liefde die we ze geven is het waard, maar toch is het heel erg sneu dat die kindjes zich nooit kunnen gaan hechten.
Toen we van de kinderen verlost waren kregen we een rondleiding van Elizabeth, een van de staff. Ik heb hier namelijk niet echt een gastgezin. Het is een groot plein waar alles in aparte kleine gebouwtjes staat, de slaapkamers van de kinderen, de keuken, de wc's en douches, alle klaslokalen allemaal los aan elkaar en ons gebouwtje. Een kleine ruimte met een eettafel en stoelen waar alleen wij, de vrijwilligers, eten. En onze slaapkamers. De kinderen mogen hier niet komen en ook hebben we een slot op de slaapkamer deur. Ik ben heel blij met me slaapkamer, ik deel het met Mabel en we hebben zo'n grote waaier op het plafond (ik weet niet hoe dat heet haha).
Na de rondleiding gingen we een kijkje nemen in elke klas. Er zijn 5 klassen die verdeelt zijn per leeftijd. De klaslokalen bestaan uit een whiteboard, schoolbankjes, een bureau en een stoel. Meer heb je niet nodig! Ook hebben we lesboeken (die uitelkaar zijn gevallen, maar toch) en deze week zijn de markers voor op het whiteboard op, dus improviseren maar. Het idee was eerst dat Mabel en ik de klas van 2 zweedse meisjes overnemen volgende week, want die vertrekken zaterdag. Maar een leraar (ze hebben hier 3 lokale leraren en de directeur van de school zelf) die komt niet opdagen en waarschijnlijk is hij een paar dagen misschien een week, misschien de hele tijd dat wij hier zijn, wel weg. Dus moeten we ons splitsen 1 in klas3/4 en een in klas 2 volgensmij. Het is best lastig om les te geven, want je hebt geen idee waar die kinderen zijn gebleven, wat ze al kunnen, wat ze totaal niet kunnen. Daar kan ik pas achter komen als ik zeker weet welke klas ik krijg.

Toch is het best wel zwaar hier. Ik moet zo erg wennen, aan alle kinderen, de dagelijkse routine en vooral het idee dat ik hier nog zo lang moet zijn. Daar wil ik gewoon echt niet aan denken want dat trek ik niet. Dus Mabel en ik hebben het daar al veel over gehad.

In die middag zijn we even naar Swedru geweest. Dat is het plaatsje dichtbij ons. Met de trotro voor 1,50 cedi (20 cedi is ONGEVEER 5 euro). Even water gekocht en wcpapier, zodat we komende dagen vooruit kunnen. Ook zijn we alle twee al een beetje ziekjes aan de diarree. Dus begint lekker..

Ik hoop dat ik beetje me draai kan vinden hier en kan wennen. Ik denk dat het dan al een stuk beter zal gaan. Dat we niet eens na hoeven denken hoelang het nog duurt. Want over 3 maanden gaan we naar het noorden en daar wordt het veeeeeeeeeeel erger. Daar heb je gewoon 0,0. Dus moet hier nog maar van gaan genieten, dat ik hier gewoon drinkwater heb.

Mijn internet stick werkt dus niet.. dus had het al in word getypt mijn stukje maar kan het niet verzenden. Ik heb hier geen service, als ik in het weekend ergens heen ga dan zal ik mijn laptop meenemen om hopelijk daar wel service te hebben en dan plaats ik het meteen. Zaterdag zijn we na een bruiloft geweest van een medewerker in een weeshuis hier vlakbij. Alle vrijwilligers waren uitgenodigd en wat bijzonder was het. We voelde ons wel erg onwennig en het duurde heel erg lang. Maar ben blij dat ik het meegemaakt heb. Ik weet nu hoe een Ghanese bruiloft er aan toe gaat. Eerst een ceremonie thuis in de tuin (hun hebben een wat andere tuin als ons) en dan naar de kerk (een oud gebouwtje, in nl zouden we het een stal noemen, helemaal versierd). Erg bijzonder, maar ik ga hier nooit trouwen dat is wel zeker. Ik heb me foto’s al op me laptop gezet dus zodra ik internet heb dan zal ik de eerste er opzetten!

Gister onze laatste dag van het weekend zijn Mabel en ik naar het strand geweest. Mijn eerste kleurtje zit er al op! (kei erg verbrand) Heb die nacht ook niet kunnen slapen door me verbrande schouders. Maar het wordt allemaal bruin!!

Een veel ander verhaal als paar dagen geleden, maar voel me ook in eens totaal anders. Helemaal andere omgeving en andere bezigheden. Eerste weekjes even bikkelen en dan hopelijk wat meer gewend.

Dikke kus, Liz

Ps. Mijn naam hier is Adua Liz van Gils