Mijn laatste weekje alleen samen met Sascha is alweer afgelopen. We zijn nu met zijn drietjes. Gek is dat! Het is afgelopen ons avontuur met zijn tweeën, we hebben het gewoon gedaan. Ik weet nog als de dag van gister dat we hier aankwamen. We zaten op ons bed en dachten: Hoe moeten we hier 2 maanden volhouden. Nou zo dus! Je ding doen, thuis voelen en dan vliegt de tijd. Dan vind ik het opeens best wel heel jammer dat dit mijn laatste weekje hier is.

Afgelopen week was in ieder geval super. Wat hebben wij het leuk gehad met die kinders. Alleen maar leuke dingen gedaan en elke dag hun grote glimlach gezien (dat is toch eigenlijk al genoeg). Ze hadden het volgensmij ook door dat we bijna gaan. Maandag deden ze opeens wel héél enthousiast ons liedje mee. Ze begonnen al meteen aan me kleren te trekken en naar zichzelf te wijzen. En ze bleven maar kwebbelen in hun taaltje over ons. Verder wisten ze ook precies dat er elke dag weer iets uit de tas werd gehaald. Eerst gingen ze allemaal meteen hun eigen ding doen. Maar nu bleven ze elke ochtend bij het bureau staan tot de tas weer open ging. En als ze dan ook nog is een rij moesten maken, was het feest! Dan gingen we weer iets doen of kregen ze iets. Zo poetste we weer de tandjes, tekende we de mooiste tekeningen, lakte we de nagels, kregen ze ballonnen en bliezen ze bellen uit de bellenblaas. Geweldig vonden ze het! Vooral als ze het dan ook nog is mogen houden. Amare? Amare? Vroegen ze dan. Ook hebben we deze week het "Liz and Sacha" liedje op een van de hutjes van het weeshuis geverfd. Super leuk is het geworden. Al is het natuurlijk de vraag hoelang het er op blijft. De kinderen weten dat het liedje daar staat, dus als we daarheen lopen beginnen ze al te zingen. Zo kunnen ze het niet vergeten. Laatste volle Suluya-week hebben we dus goed afgesloten met zijn tweeën.

Dit weekend zijn we weer thuis gebleven. We hebben een grote wasbeurt gedaan, van alles foto's gemaakt wat we nog niet hadden, foto's uitgewisseld, de terug weg geregeld, kamer klaar gemaakt voor de komst van Elise natuurlijk en nog flink liggen zonnen voordat dat niet meer kan. Druk genoeg, dus ook dít weekend ging weer snel. Ook zo grappig, ze snappen hier niet waarom wij in de zon gaan zitten. 'Daar wordt je ziek van hoor.' Ik probeer ze uit te leggen dat wij daar bruin van worden, maar ze begrijpen het niet. Oja, ik heb ook onze broeken moeten naaien. Elke dag doen we dezelfde broek aan naar Suluya, anders is het zonde van je broeken. Maar ze sleten dus behoorlijk en hielden het net niet nog een week uit. Dus heb ik ze met naald en draad dicht genaaid. Dankjewel oma Korse! Nu kunnen Sas en ik onze broek nog een weekje aan.

Jaa, volgende week ben ik gewoon weer bij me schatjes in Helping hand. Wat heb ik zin om hun weer te zien. En wat ben ik benieuwd hoe het met ze gaat. Zal mijn klasje deze afgelopen twee maanden niks hebben gedaan of hadden ze toch nog een andere leraar kunnen regelen? Zou Yaw al meer gegroeid zijn en een paar woordjes Engels kunnen nu? Zal de jongen nu wel in het weeshuis zijn toegelaten? Hebben ze zijn gezondheid verzekering kunnen regelen? En zouden ze mij nog herkennen? Herkennen denk ik wel, maar ik hoop niet dat ze me gemist hebben. Dat zou ik alleen maar erg vinden. Ik ga toch weer weg. Ze moeten zich niet aan mij hechten, dan kwets ik ze alleen maar. Want is het eigenlijk wel goed wat ik hier doe, kun je je dan af vragen. Is vrijwilligerswerk bij een weeshuis goed? Ik denk van wel, álleen als je als vrijwilliger beseft dat je die kinderen ook weer achter gaat laten. Ik heb vrijwilligers gezien die veel te close met ze waren. Hoe ga je dat kind gedag zeggen? Hoe ga je zeggen dat je nooit meer terug komt? Gelukkig was ik me daar al vanaf het begin bewust van dat ik geen hechte band met die kinderen wil. Ik heb vanaf dag 1 gezegd tegen ze; ik ga over 2 maanden weer weg. Misschien kom ik na het noorden weer terug maar dat zal voor maar twee weekjes zijn. Bij Helping hand kunnen ze Engels, ze snappen wat je zegt. Hier in Suluya weten ze dat niet. Dat hebben we nooit tegen ze kunnen zeggen. Ik denk dat die kinderen heel goed beseffen dat het elk moment de laatste keer kan zijn dat we daar komen. Daarom zijn ze elke ochtend weer zo súper blij om ons weer te zien. Ze hebben dit al zo vaak mee gemaakt dat ze weten dat we ook weer gaan. Ze genieten van de aandacht die ze op dit moment krijgen en zolang wíj niet te veel hechten aan hun, kwetsen we die kinderen niet. De vrijwilliger heeft het dus helemaal zelf in de hand of het wel goed is wat hij of zij doet.

Vandaag hebben we er een nieuw reisgenootje bij gekregen, Elise. Een vriendin van Sascha. Zij gaat samen met sas verder rond reizen door Ghana na deze week. Vanochtend rond 4 uur werden we wakker gebeld en gingen we haar ophalen bij de weg. Een déja vu had ik op dat moment. Hier werden wij ook 7 weken geleden opgehaald met de motorbak. We zijn niet meer terug in bed gaan liggen. Super veel te vertellen hadden we natuurlijk. Heel benieuwd waren we naar haar indrukken natuurlijk. 'sOchtends gingen we weer naar Suluya. Met zijn drieën in de motorbak dit keer. Dat was ook het eerste wat de kindjes opmerkte. Ze deden super enthousiast mee met alles en waren helemaal blij heel de ochtend. Het was heel erg leuk om te zien hoe Elise het vond, wat zij nu denkt en beseft dat wij híer al twee maanden zitten!

Ja, mijn 100ste dag is het vandaag!

Dikke kus,

Liz