Lieve allemaal,

Daar ben ik weer! Er is gewoon ALWEER een week voorbij. Al 3 weekjes woon ik in Ghana, het gaat zo ontzettend snel. Afgelopen week was een korte saaie schoolweek. Lesgeven, break, lesgeven, lunch en dan 1,5 uur tekenen of bingo of hangman. De lesuren duren eigenlijk net iets te lang. Ik begin de les dan goed met engels of rekenen. De kinderen luisteren en doen mee. Ze proberen echt de opdrachten te maken die ik voor ze bedenk. Over het algemeen doen we daar heel lang over (een uur om 4 woordjes op te schrijven), maar daarna kunnen ze zich ook helemaal niet meer concentreren. Logisch als je zolang over zo weinig moet doen. Het overige uur doe ik dus eigenlijk nooit iets dan is het meer wachten tot de break is. Jammer van de tijd, maar moeilijk om het vol te maken. Toch (ben ik al een beetje trots) merk ik al dat ze het heeeel langzaam beginnen te snappen hoe ze een woord moeten lezen of schrijven. Toen ik hier kwam begon ik mijn eerste les al met de uitspraak van letters in een woord (Het engels heeft nog meer variante als nederlands), die ze dan uiteindelijk moeten gaan herkennen als ze een woord horen of lezen. Dat zag ik dus terug in de oefening van deze week. Ik tekende plaatjes op het bord en hun moesten het woord op schrijven, ze begonnen zo echt te luisteren naar het woord. Wel is heel opmerkelijk dat ze de klinkers niet horen. Als ze basket horen schrijven ze bskt. Maar het kan nooit meteen goed gaan natuurlijk!
Verder moesten we donderdag naar het ziekenhuis voor Mabel. Natuurlijk niet leuk, maar ik was stiekem wel heel benieuwd hoe het er daar uit zou zien. Het waren allemaal aparte gebouwtjes op een terrein en dat waren de afdelingen. De wacht ruimte zat in de openlucht (wel met een dak erboven, thank god schaduw) en waar je dan ook echt heeeel lang moest wachten. Het zat helemaal vol. Mabel werd eerst na een uur geroepen werd haar bloeddruk gemeten en gewogen. Toen mocht ze weer gaan zitten. Weer 2 uur wachten werd ze geroepen kreeg ze een briefje, mocht ze weer gaan zitten. Daarna weer een uur werd ze weer geroepen, werd ze doorverwezen naar een afdeling. Daar weer heel lang wachten was ze eindelijk aan de beurt en konden ze niks voor der doen.. van half 8 'sochtends tot 1 uur 'smiddags zijn we onder weg geweest voor.. niks en een fan-ice! (een ijsje in een zakje hier, soms gesmolten en soms bevroren) Toch had ik niet anders verwacht. Het straalde daar al uit dat je heel lang moet wachten en wat denk je anders van de mensen hier. Alles op het gemakje!
Daarnaast is er hier ook een puntje wat ik helemaal niet had verwacht. Je leest overal, Ghana een van de veiligiste landen in Afrika de mensen zijn zo vriendelijk. Nee, de mensen zijn hier helemaal niet vriendelijk. In ieder geval niet tegen mij. De mannen allemaal wel ja en de kinderen ook maar 3 seconde later vragen ze je geld. Ik heb het nu niet over de mensen hier op het weeshuis en hier in Abasa. Maar als we bijvoorbeeld in Cape coast zijn, de mensen zijn er hier op uit om zoveel mogelijk geld uit je los te peuteren op wat voor manier dan ook. Bij elke taxi betaal je veel te veel en voor elk drankje net zo goed. Dat valt me dus wel een beetje tegen in dit land.
Vrijdag was het Farmers day. Een vaste feestdag hier in Ghana. Wat het inhoud en voor betekenis heeft? Geen idee, ze denken vandaag aan de boeren? Voor mij betekende het in ieder geval, geen school vandaag dus hele dag niks doen. Na het ontbijt meteen weer me bed in en er pas uitkomen met de lunch. Al zweet je je helemaal kapot, lekker luieren in bed net als in Nederland kan nooit kwaad.
Zaterdag hadden we weer heerlijk een dagje strand, terwijl ze thuis pakjesavond hadden. Pff, dat mis je dan wel hoor die gezellige avonden. Daar baal ik wel echt van dat ik Nog een jaar moet wachten tot dat weer is.

Vanochtend was ik met de kindjes mee naar de kerk. Een klein kerkje helemaal volgepropt met mensen. Wat 2 uur lang duurt.. Niks voor mij. Niet zo´n gospelkerk dat je in films ziet, nee gewoon saaie lange liedjes en dan in hun taaltje verhaaltjes vertellen. En op het einde wel wat vrolijkere liedjes zingen, maar dan moet je ook geld afgeven. Ik heb het een keer meegemaakt daar deed ik het voor! Heel veel kinderen van het weeshuis zijn heel ziek dus ze lagen allemaal op en om mij heen te slapen. Hun vinden het dus ook heel leuk!

Mijn visum is gelukkig ook goed geregeld. Tina (mijn mama hier) heeft die voor ons verlengd. Dus ik mag hier nu legaal 4 maanden blijven. Ook is ze al aan het kijken voor een geschikt gastgezin voor mijn laatste maand in het noorden. Daar kijk ik eigenlijk wel erg naar uit. Al wordt het véél zwaarder, ik ben er gewoon zo benieuwd naar hoe het daar is. Het gevoel alsof ik dan weer naar een ander land ga.

Het gaat gewoon heel erg goed met mij hier! Dus heb niet zo heel erg veel te vertellen. Ben al een beetje gewend aan de dagen en vind niet snel meer iets speciaal hier.

De gene die nog sinterklaas moeten vieren, heel erg veel plezier! Ik baalde gisteravond echt dat ik hier zat en niet in Nederland. Ik moet wachten tot volgend jaar, dus geniet er extra goed van!

DIkke kus,

Liz